Aan- en Uitmodderen en het kuisrad

Je kunt aanmodderen en uitmodderen. Aanmodderen doe ik al een hele tijd met de remmen van mijn Quest.
Uitmodderen staat niet in de Van Dale maar dat daar heb ik door de perikelen met de remmen wel regelmatig gelegenheid voor: het leegscheppen van de wielkasten. Hierbij verwijder ik regelmatig een hoeveelheid zand en paardenmest die zomaar het verschil in gewicht kan benaderen tussen een Quest van glasvezel en carbon. Dat paarden niet thuishoren op een fietspad en dat paardenzitters eens achterom zouden moeten kijken is overigens voldoende stof voor zomaar een volgend bericht.

Door een modificatie aan de remmen hoop ik eindelijk uit- aangemodderd te zijn met de remmen. Hierdoor heb ik dus wel minder vaak de gelegenheid om de wielkasten uit te modderen. Omdat ik hecht aan schone wielkasten, mijn bejaarde Quest is immers al niet de lichtste, heb ik het kuisrad verzonnen:
Om een extra velg die ik nog heb liggen bevestig ik met tyraps een stuk tuinslang, als ware het de band. Met behulp van de standaard tuinslang hulpstukjes maak ik één uiteinde van de tuinslang dicht. Het andere uiteinde van de tuinslang laat ik naar de as van de velg lopen waar ik het met een roterende koppeling doorkoppel aan een andere tuinslang die ik aansluit op de buitenkraan. In de tuinslang om de velg maak ik op regelmatige afstanden gaatjes.
Om de wielkasten uit te modderen vervang ik het gewone wiel door het kuisrad. Nadeel van een Quest is wel dat je hiervoor dus wel telkens de veerpoten los moet maken.
Terwijl ik de fiets op zijn kant of op de kop in het kantelframe laat liggen laat ik de water door de tuinslang lopen terwijl ik aan het kuisrad slinger. Hierbij sproeit het water vanzelf de binnenkant van de wielkasten schoon en worden deze ontdaan van zand en paardenmest.





Principe van het kuisrad voor het reinigen

van de wielkasten

Voor wat betreft het aanmodderen met de remmen, doordat ik deze niet gelijktijdig heb vervangen toen één remankerplaat stuk ging bleef de fiets links en rechts ongelijk remmen. Aan het begin van dit jaar heb ik daarom de beide remankerplaten (opnieuw) vervangen, inclusief de remkabels, kabelstoppers, et cetera. Hierbij maakte ik een ongelukkige keuze voor het invetten van de binnenkabels waardoor deze (vooral bij koude) juist niet soepel bewogen met als gevolg dat de remmen bleven hangen. Verder ben ik, zoals het een velomobilist betaamd, een doorrijder. Vanaf het begin van dit jaar heb ik nog geen woon-werk rit overgeslagen en alweer 4850 kilometer gemaakt. Hierbij heb ik ook veelvuldig in de regen gereden en dat blijkt ook een probleem te zijn voor de remmen zoals deze gemonteerd zijn op mijn fiets, met de reactieplaat naar boven. Deze reactieplaat fungeert als een brug waardoor er bij nat weer veel water in de remtrommels loopt. Hierdoor roest het mechaniek waardoor de remschoenen niet soepel terugveren en bovendien slijten de remschoenen razendsnel: door alle 'natte' kilometers zijn de remschoenen al zodanig versleten dat de vervanging alweer nodig is. Op advies van Velomobiel.nl ga ik hierbij de boel modificeren en de reactieplaat naar beneden gericht monteren. Hiervoor moet ik een extra beugeltje maken aan de veerpoot.

Veerkracht

In een (bijna) ultieme poging de remwerking en -dosering helemaal naar tevredenheid te maken heb ik gisteren een hulpveer aangebracht op de beide remkabels waardoor de hevel van het remmechaniek altijd vlot terugkeert na het loslaten van de hendel.

In het anderhalf jaar dat ik nu velomobiel, is onevenredig veel tijd gaan zitten in het onderhouden van de remmen en in pogingen het remvermogen te verbeteren. Het begon ermee dat ik één van de remankerplaten moest vervangen omdat het mechaniek stuk was. Na vervanging, remden links en rechts niet meer gelijk: de hevel van de oude remankerplaat stond veel 'stijler', was al veel verder gedraaid, dan de hevel van de het nieuwe mechaniek waardoor de momentarm niet gelijk was. Iets dat je niet kunt afstellen door de kabel te verstellen. Ik heb geprobeerd dit op te lossen door een 0.5mm dik aluminium plaatje onder het de nokjes van de remschoenen van het oude mechaniek te leggen maar hierdoor zijn de remschoenen niet meer concentrisch met de remtrommel en raken de remschoenen de trommel maar op een klein vlakje. De remwerking is dan erg matig. Afschuren met de schuurtrommel zoals ze die in Dronten hebben zou een mogelijkheid zijn maar opnieuw moet dan de hevel weer een grotere slag maken. Afijn, ik had meteen beide remankerplaten moeten vervangen. Dat zou mij een hoop vruchteloos gepruts en afstellen hebben bespaard.

Aan het begin van dit jaar dus alsnog maar alles vervangen: 2 nieuwe remankerplaten en nieuwe Jagwire binnen- en buitenkabels. In een poging het helemaal goed te doen heb ik dunnetjes teflonvet aangebracht op de nieuwe binnenkabels vóór montage. Ook geen succes: dit beetje vet zorgde juist voor extra weerstand van de kabels waardoor de remmen niet goed teruggingen na het loslaten van de remhendel. Nooit meer doen. Na een paar dagen de kabels weer gedemonteerd, met remreiniger het vet weggespoeld uit de buitenkabels en de boel weer gemonteerd met gebruik van nieuwe binnenkabels. Eén hardnekkig probleem, waar ik al sinds het begin van mijn leven als velomobilist mee te kampen had, bleef: na elke keer remmen moest ik de remhendel handmatig een laatste zetje geven om de remmen helemaal los te krijgen. Heel irritant. Door de sterke bochten in de kabelloop door de wielkasten hebben de remkabels wat meer wrijving dan op een gewone fiets. Het veertje van het remmechaniek is mijns inziens iets te zwak om dit altijd lekker soepel te laten werken. Als je dan de fiets ook nog alle dagen, door weer en wind gebruikt komt er ook water in de remtrommels, gaan het excenter en de draaipunten oxideren en gaat het allemaal nog wat minder soepel.

De hulpveren, gemonteerd tussen de eindnippel op de buitenkabel en de schroefnippel op de binnenkabel houden de remkabels nu altijd onder spanning. De veerkracht van het remmechaniek hoeft alleen de remschoenen en -hevel zelf terug te stellen. De veer in de remkabels zorgt voor het terugtrekken van de remkabel. Er is nu uiteraard wat meer kracht nodig voor het remmen maar doseren van de remkracht gaat een stuk beter. Ook een duwtje geven tegen de remhendel om de remschoenen helemaal vrij te zetten is niet meer nodig.

De komende week wil ik de veren nog wel vervangen door iets kortere, soepelere exemplaren. De veren heb ik uit de restenbak bij de metaalwinkel.nl. Ik heb een klein assortiment meegenomen zodat ik de meest geschikte kan uitkiezen.

Ook de remhendel zelf heb ik onderhanden genomen: het 6mm gat voor de M6 inbusbout die als draaipunt fungeert heb ik uitgeboord tot 8mm. In dit iets ruimere gat heb ik een busje van rond 8x1mm geplaatst, iets langer dan de buiten-buiten breedte van de remhendel. In het busje heb ik de bout weer geplaatst. Doordat het busje iets breder is dan de remhendel kan ik de bout stevig aandraaien en is het draaipunt van de remhendel nauwkeuriger waardoor de remhendel zelf ook soepeler draait.

Opvallend is hoezeer de remwerking invloed heeft op de (gemiddelde) snelheid: met betere remmen meer snelheid. Kunnen vertrouwen op de remmen geeft dat je later remt, meer snelheid durft te houden. Slepende remmen zijn uiteraard helemaal funest voor de snelheid. Wel goed voor de conditie overigens.

Als na een tijdje de remmen nog niet helemaal naar mijn zin zijn, dan overweeg ik opnieuw om het hydraulische rembedieningssetje te kopen. Bezwaar hierbij is nu (behalve de kosten, voor een oude fiets als de mijne) dat de beide remmen bedient worden door één remhendel. Vanaf één leiding wordt via een T-stukje de remkracht verdeeld over beide remmen. Het systeem is dus niet redundant. Geen goed idee mijns inziens. Twee afzonderlijke hydraulische remhendels op het stuur monteren vergt dan weer wat aanpassingen aan het stuur en een oplossing om deze beide handig te bedienen.

150 gram

150 gram is het verschil in gewicht tussen twee versleten, en twee nieuwe Schwalbe Marathon 40-406 banden. Na ruim 11.000 kilometer waren de voorbanden hard aan vervanging toe: over de gehele omtrek was een ruim één centimeter brede groene strook zichtbaar.
11.000 kilometer, 0 lekken. Het zullen dan niet de állersnelste banden zijn maar het is heerlijk om je geen zorgen te hoeven maken om glassscherven of ander scherps op straat en 's ochtendsvroeg nooit je fiets met een zachte band aan te treffen. Er vanuit gaande dat ik in elk geval de komende acht maanden de banden niet meer van de velgen hoef te halen, heb ik dus ook maar meteen de spaken gespannen, de iets door de nippels stekende spaakeinden afgevijld en nieuwe velglinten en nieuwe binnenbanden gemonteerd. Nagels geknipt, nieuwe sokken en nieuwe schoenen zogezegd. 

Quest met blote voeten, op zijn rug in de 'houtgreep.'

Overigens schemerde de groene voering al door bij 4.500 kilometer. Iets wat mij teleurstelde. Ik had een betere duurzaamheid verwacht en weet de oorzaak aan de bochten op mijn route, het 'raspasfalt', hard remmen en tegenvallende duurzaamheid van de banden. Aan de uitlijning van de voorwielen kon het immers niet liggen. Dacht ik. Velomobiel.nl wees mij er echter op dat de manier waarop ik de wielen had uitgelijnd, met de uitlijnlinialen en de fiets op de kop in de 'houtgreep' niet de juiste manier was: bij het uitlijnen liet ik de linialen parallel lopen aan de vlakke onderzijde van het kuipwerk. De onderzijde van de kuip loopt echter niet precies parallel aan de straat. Door het camber van de wielen staan de wielen dus toch niet precies evenwijdig aan elkaar wanneer gemeten parallel aan het straatvlak. Opnieuw uitgelijnd dus.
Om deze fout niet weer te maken maar nog steeds het gemak van het kantelframe te kunnen benutten heb ik de uitlijnlinialen nu voorzien van een afstelbout waarmee de linialen afsteunen tegen de onderzijde van de kuip in precies de juiste hoek zodat ze parallel lopen aan de het straatvlak wanneer de Quest op zijn wielen staat.

Ik ben benieuwd hoe lang de Marathon banden nu mee zullen gaan: één van de deelnemers van de OBT had deze zelfde banden al 12.000 kilometer onder zijn Quest liggen en bij hem hadden ze nog een duidelijk profiel.

150 gram rubber versleten dus op 11.000 kilometer. 75 gram per voorband. Met de achterband erbij dus een 225 gram fijnstof geproduceerd. Met 557 gram per band zijn de nieuwe banden iets zwaarder dan de 530 gram die Schwalbe zelf opgeeft.

Kettingvanger

Sinds augustus vorig jaar fiets ik rond met de Rotor RS4X crankset. Deze alternatieve 'aandrijving' bevalt zo goed dat ik laatst een aanbod om er nog één te kopen niet kon weerstaan. Niet om als reserve op de plank te leggen, maar vooral omdat deze aangeboden crankset voorzien was van 3 kettingbladen waarvan de kleinste met slechts 24 tanden. Tot nu toe moest ik stellen met twee bladen waarvan de kleinste met 39 tanden. De aangeboden crankset dus gekocht en het kleinste kettingblad overgezet op mijn fiets.

Voor het monteren van dit kleinste kettingblad moest de crankset worden gedemonteerd. Van deze gelegenheid heb ik meteen maar gebruik gemaakt om de boel weer goed in het teflonvet te zetten. Het had allemaal al weer 8500km gedraaid Iets meer dan de aangeraden onderhoudsinterval van 4000km maar in de neus van de Quest blijft het allemaal schoon en droog dus dat kan niet zoveel kwaad.
Bij montage heb ik de crankset nu afgesteld op maximale excenterstand (stond op 3 van 5) en opnieuw was ik verbaasd over het effect bij op gang komen en klimmen. Nu ik het verschil in afstelling ook zo goed merk ben ik aan het nadenken over een voorziening om de crankset tijdens het rijden verstelbaar te maken in plaats van de boel te fixeren met Loctite zoals voorgeschreven. Mogelijk iets voor een nieuw blog-bericht... 

Een kettingblad van 24 tanden is wel erg klein maar je komt in elke situatie op gang. Precies wat ik wilde. Met dit kettingblad is de Quest een beetje trekkerquest geworden. Nadeel is wel dat het schakelen van het middelste naar het kleinste blad niet nauwkeurig gaat: de ketting valt er dikwijls naast en dit precies als je bijna stilstaat. Vieze vingers dus... De derailleur afstellen was ook geen sinecure, 24-39-52 tanden valt buiten het bereik van elke derailleur maar met veel geduld is het toch gelukt. De ketting bleef echter te vaak naast het kleinste blad vallen waardoor dit praktisch onbruikbaar was. In een recent verleden heeft iemand wel eens de Tour de France niet gewonnen doordat de ketting naast het kettingblad viel... 

Al zoekend kwam ik diverse chain catchers of kettingtegenhouders tegen. Echter deze passen niet op de derailleur, zijn ongeschikt voor dit kleinste kettingblad of vereisen opnieuw weer volledige demontage van de crankset. Omdat de crankset met Loctite moet worden gefixeerd in het brackethuis is dit een beetje een lastig klusje waar veel kracht bij nodig is en er kans is op beschadigingen. Dus tenslotte zelf maar iets gevouwen van een aluminium hoekprofiel. Goedkoop, maatwerk en zonder verzendkosten:

Kettingvanger of chain catcher. Hier nog zonder poortje
voor bevestiging met de slangklem.

Gemonteerd op het brackethuis met een (smalle) slangklem doet dit stukje origami-werk precies wat ik had gehoopt: terugschakelen naar het kleinste blad gaat nu probleemloos, de ketting landt nu telkens feilloos op het kleinste kettingblad.

Kettingvanger gemonteerd op brackethuis.

(bij gebrek aan een tweede smalle slangklem
tijdelijk met twee tiewraps)

De tweede RS4X crankset (ook titanium uitvoering) ligt nu voorzien van een nieuw hoofdlager en nieuwe O-rings te wachten op een belangstellende maar eerst wil ik deze nog gebruiken om te studeren op een verstelmechanisme. Gemonteerd in een reserve brackethuis op een stuk hout in de bankschroef gaat dit toch wat makkelijker dan wanneer gemonteerd in de fiets.

Voor de belangstellende, maar eerst nog studieobject...

Voorzien van kettingbladen met 44 en 34 tanden, nieuw
hoofdlager (oude ligt er naast) en 4 nieuwe O-Rings.

GPS-telefoonhouder en drukknopen

Sinds augustus ben ik ook de trotse bezitter van een telefoon waarmee ik méér kan dan enkel bellen en SMS'en. Nadat mijn beltelefoon liet merken niet tegen zeewater te kunnen -althans het schermpje niet, alle andere functies werkten nog- werd het tijd voor iets nieuws. Omdat ik ook graag mijn telefoon wilde kunnen gebruiken als wegwijzer bij het fietsen werd het dus een voordelig model slimmefoon. Voor de duurdere en dus(?) ook meer verkochte types zijn allerhande handige accessoires in de handel. Voor mijn toestel heb ik zelf een bevestiging geknutseld bestaande uit een (hardloop)armband waar ik twee drukknopen in heb geslagen. Op de rechter wielkast in mijn Quest heb ik de twee tegendelen van de drukknopen geschroefd. Om de telefoon als wegwijzer te gebruiken steek in deze in de armband en klik de armband d.m.v. de drukknopen op de wielkast. De armband is bovendien ook nog te gebruiken bij het hardlopen. Daarvoor heb ik drukknopen in mijn bovenarm geslagen.

 

 



Eenmaal aan de slag met de drukknopen werd ik zo enthousiast over de toepassingsmogelijkheden, dat ik in één moeite door ook de afdekkappen van de primaire en secondaire ketting met drukknopen heb bevestigd. Inderdaad, geen klittenband meer. Een velomobiel kan ook rijden zonder klittenband. Ik heb de drukknopen aan de kapjes geklonken. De tegendelen heb ik met klinknagels aan het koetswerk van de Quest bevestigd waarbij het platte kopje van de klinknagel aan de buitenkant zit. Het voordeel van drukknopen: geen vettig of nat klittenband meer en precieze bevestiging van de afdekkapjes. Met klittenband kwam het nog wel eens voor dat ik het kapje van de primaire ketting niet precies plaatste waardoor de derailleur er tegenaan kwam en niet naar het 9e tandwiel schakelde.

 

 

 

 

 

 

Afvalrit

Een tijdje geleden kwam ik deze ellende tegen langs mijn fietsroute:

Toen ik langskwam

De matige kwaliteit van de foto, genomen met mijn telefoon, is niet in staat de werkelijke proporties weer te geven van deze tragiek.
Daags hiervoor had zich hier op deze zelfde plaats een gezelschap opgehouden bestaande uit twee oost-Europees ogende heren. De heren ontspanden zich op deze gerieflijke plaats door te vissen, te barbecueën en zich te laven aan overvloedig bier. Van dit laatste getuigden de vele bierdoppen die ik ter plaatse aantrof.

Nadat ik deze vervuilde plaats meerdere malen was gepasseerd en mij telkens moest beheersen om niet uit mijn velomobiel te knappen van ergernis, heb ik een daad gesteld die mij bij daaropvolgende passages telkens weer met tevredenheid vervult en rust geeft. Gewapend met een groot formaat afvalzak en uitgerust met beschermende handschoenen heb ik alle door onze oosterburen achtergelaten ellende opgeruimd. Het was een kwalijk klusje. De bloederige resten in de zes (!) halve-kilo plofkipbakken van een niet nader te duiden discounter waren reeds in staat van ontbinding gekomen. De overvloedige regen van de eerdere dagen had de twee wegwerpbarbecues veranderd in stinkende zwarte poelen. En dat was nog maar een klein deel van het afval dat ik ter plaatse aantrof.

Voordat ik wegreed

Tijdens deze vrijwillig op mij genomen taakstraf mijmerde ik over een gewezen staatssecretaris van milieu, thans voorzitter van de "Nederlandse vereniging Frisdranken, Waters, Sap". Een hoedanigheid waarin hij lobbyt voor het afschaffen van statiegeld op petflesjes. Zijns inziens heeft de burger deze prikkel niet nodig om braaf zijn afval op de juiste plaats weg te gooien en te scheiden.
Het gebrek aan realiteitsbesef van deze man bleek al wel uit het gegeven dat hij in 2005, -toen nog in functie als staatssecretaris van milieu-, uitstapte uit een Toyota Prius en instapte in een Audi A6. Deze laatste bood de goede man meer bewegingsvrijheid en meer ruimte voor zijn dossiers. De staatssecretaris van milieu verdedigde zijn overstap met het argument dat de (B-label) A6 nét zo zuinig was als een zuinige VW Polo maar ging er bij deze uitspraak aan voorbij dat de labels geen absolute verbruikswaarde aangegeven maar een relatieve ten opzichte van vergelijkbare voertuigen.

Achterin zijn overheids-Audi had de staatssecretaris overigens wel een beter inzicht in de milieuproblematiek dan nu vanachter zijn private-frisdrankbureau. Zo dreigde hij zelfs met het instellen van statiegeld op blikjes en klein formaat flesjes teneinde het zwerfafvalprobleem tegen te gaan. Door dit voornemen werd later door hem eigenhandig een streep gezet, waarop hij korte tijd later aantrad bij de frisdrankclub. Overigens is hij nu ook groot voorstander van het drinken van verpakt water omdat de milieuimpact zo laag is. Daar heeft hij een punt, ik heb geen waterflesjes aangetroffen. Wel heel veel bierdoppen, als stille getuigen van de vele flesjes bier in EXPORT kwaliteit die ter plaatse waren genuttigd. Geen bierflesjes overigens. Blijkbaar is het statiegeldargument zelfs in staat om een volkomen lazarus hobbyvisser te overtuigen dít afval niet in de natuur achter te laten.

Toen ik wegreed

In de houtgreep

Met de titel van dit bericht neem ik het risico voor lief om vanaf nu voor immer op internet te worden teruggevonden als een slechte speller... En afgaande op deze foto zullen mijn kansen op de RDW baan of Texel ook niet hoog worden ingeschat, laat staan in Battle Mountain...

Golfplaatje er op, raampje er in...
Tot ziens volgend jaar op de RDW baan!

Voor de meeste onderhoudswerkzaamheden aan de Quest moet deze op zijn kant worden gelegd. Om het doorleefde koetswerk van mijn fiets niet onnodig meer te beschadigen leg ik dan eerst een plaatje piepschuim of een oud strandlaken op de garagevloer. Ook bij Velomobiel.nl is de fiets op zijn kant op een deken de gebruikelijke manier om onderhoud uit te voeren maar daar hebben ze dan wel weer het gemak van heftafels. De fiets op zijn kop zou nog makkelijker zijn (werkhoogte, beide  voorwielen tegelijk goed toegankelijk) maar vanwege de vorm niet mogelijk...

Om mijn Quest stabieler op zijn kant te leggen, beschadigingen te voorkomen en zelfs op de kop zetten mogelijk te maken heb ik de houtgreep houdgreep gemaakt: twee sets houten platen waaruit precies de dwarsdoorsneden van de neus en de staart zijn uitgezaagd. 

Neus- en staartgreep. Nog zonder de afrondingen.

De beide platen zijn door de helft gezaagd en worden met kistsluitingen weer aan elkaar geklikt waarbij ze om de Quest heen klemmen. De Quest wordt hiermee 'vierkant' en kan stabiel op zijn kant of op de kop worden gelegd. Op elke verbinding zitten twee kistsluitingen voor een starre (momentvaste) verbinding. Bij monteren van de grepen om de Quest beide sluitingen tegelijk aantrekken.

Twee kistsluitingen voor een

starre verbinding. 

Tegelijk aantrekken.

OSB met messing en groef.

Om beschadigingen te voorkomen heb ik aan de binnenzijde de zachte lusjesband van klittenband geplakt en heb ik ter plaatse van de tapenaad uitsparingen gemaakt. Door de hoeken sterk af te ronden is het geheel makkelijk om te rollen. 
Voor de houdgreep heb ik restmateriaal gebruikt wat ik nog had liggen. Voor de neusgreep 18mm watervast multiplex (duur!) en voor de staartgreep 18mm OSB (lekker goedkoop). Het OSB is lelijk spul maar heeft als voordeel dat de randen voorzien zijn van messing en groef. Ik heb de beide helften van de staartgreep zo gemaakt dat de ene helft een messing heeft en de andere een groef waardoor de beide helften nog stabieler aan elkaar te bevestigen zijn.
Het inklemmen van de Quest in de houdgreep en omkantelen is in twee minuten gebeurd, zoals te zien op het filmpje. Excuus voor de lage kwaliteit, mijn fototoestelletje kan niet beter helaas.

Koprol

De eerste onderhoudsklus waarvoor ik de houdgreep heb gemaakt was het vervangen van de kogelgewrichten van de voorwielophanging en het uitlijnen van de wielen. Het werkte erg prettig: beide wielen zijn goed toegankelijk, gereedschap kun je makkelijk op de platte bodem van de fiets neerleggen. 

Onderhoud aan de wielophanging.
Zelfgemaakte uitlijnlinealen.

De fiets is de hele tijd stabiel in de greep blijven staan en ook het omrollen en zelfs verslepen van het geheel gaat makkelijk. Het koetswerk blijft vrij van de grond en er is geen kans op beschadigingen. 
Zoals op de eerste foto te zien is was zelfs een testritje voor het testen van de uitlijning van het stuur mogelijk zonder de grepen te verwijderen. Er mist alleen nog een raampje in de voorste greep...



Met afrondingen voor het omrollen en
uitsparingen om het tape niet te beschadigen

Om de grepen goed te laten werken is het zaak dat de vorm nauw aansluit om het koetswerk. Hiervoor heb ik de vorm eerst uitgesneden uit dunne schuimplaten (3mm) en later overgenomen op het hout en uitgezaagd. Om de schuimplaten passend te maken heb ik de vorm van het koetswerk volgens een gangbare methode overgenomen, door de plaat rechtop dwars tegen de fiets te zetten en met behulp van een klosje en een potlood de vorm over te brengen op de plaat. Uitsnijden, plaat weer tegen de fiets en zo telkens een 5cm verder. Om de platen precies passend te maken heb ik een list verzonnen: een met terpentine doorweekte lap (controleer eerst of dit de fiets niet oplost...) strak op het koetswerk leggen en de plaat met de uitgesneden vorm er tegenaan drukken. De terpentine lost het schuim op en je houdt een precies passende vorm over. Links en rechts zijn iets verschillend. Nadat je de ene kant hebt overgenomen op het hout gebruik je de terpentinetruc opnieuw om het schuim precies passend te maken voor de andere kant.

De 'terpentinetruc' werkt ook voor 

andere vormen.

Totale kosten: 
Plaat OSB, groot genoeg voor neus- en staartgreep ca. €12
8 kistsluitingen €20
Klittenband €10