Voor één keertje fietsen op de A4

Met een 50 jaar vertraging is het dan nu zover dat de A4 door Midden Delfland gereed is. Het is een bijzonder traject geworden: grotendeels verdiept aangelegd en gedeeltelijk zelfs overdekt. 

Nu de openstelling voor de hunkerende forens aanstaande is, was er vandaag gelegenheid voor geïnteresseerden om over het verse asfalt te lopen, rennen of fietsen. De automobilist moet nog even geduld hebben. Het fietsen was opgedeeld in twee tijdvakken, van 13:00 tot 14:00 gold een minimale snelheid van 25km/uur terwijl van 14:00 tot 15:00 juist een maximale snelheid van 20 km/uur gold. Hoe ze de maximale snelheid hebben gecontroleerd en gehandhaafd is mijn onbekend, in elk geval namen veel fietsers tijdens het eerste tijdvak niet zo nauw met de minimale snelheid.

Met mijn witte Quest rolde ik iets na enen het friszwarte asfalt op, accelereerde vlot naar een snelheid boven de voorgeschreven minimale 25 kilometer per uur en stevende recht op de monding van de Ketheltunnel af. Hoewel ik dagelijks over de A4 fiets, en daarbij ook door de Beneluxtunnel, was dit toch weer een andere beleving. Het is een bijzondere ervaring om met de velomobiel over de brede asfaltbaan te zoeven, onderlangs de blauwe routeborden. Tezamen met vele tientallen andere fietsers.

Na twee rondjes Schiedam - Delft, waarbij ik in de Ketheltunnel richting Delft de 60 kilometer per uur aantikte, vond ik het weer welletjes en zette na een korte foerageerpauze weer koers naar Dordt.

Ik heb genoten van dit typisch Nederlandse feestje. Want zeg nu zelf, welk ander land zou eerst een snelweg een dag openstellen voor fietsers? Zoals gebruikelijk kreeg de velomobiel weer ruimschoots aandacht. Onder andere van persmeneer met camera die mij vroeg of we in de toekomst allemaal met zo'n fiets over deze wegen zullen rijden. Wat mij betreft zeker, maar ik ben bang dat het verkeer in de toekomst nog steeds gemotoriseerd zal zijn...

Fietspaden en fietswegen

Het was in januari dit jaar dat de ANWB de minister adviseerde om een snelheidslimiet van 25km per uur in te voeren op de fietspaden. Dat hierbij alleen de hardlopende variant van de elektrisch ondersteunde fietsen als referentie wordt gebruikt geeft opnieuw aan dat de ANWB de binding met haar wortels, de Wielrijders, vrijwel volledig is verloren. 

Alsof alleen de anabole elektrische fiets of beter, de elektrische brommer met trapondersteuning, in staat is om snelheden boven de 25km per uur te bereiken. Naar mijn mening is het dan ook een ondoordacht flutadvies. Een advies dat zich bovendien slecht verhoudt tot één van de doelen van de ANWB, namelijk het verlagen van de verkeersdruk op knelpunten door meer diversiteit in de keuze voor mobiliteit. In haar advies lijkt de ANWB het fietspad enkel als een recreatief paadje te beschouwen waar iedereen zijn ding moet kunnen doen in plaats van als een volwaardig onderdeel van de infrastructuur.

De 'Netkous' over de A15 tussen Rotterdam en Barendrecht

Een beetje velomobilist kan een elektrische brommer met trapondersteuning voorblijven en hoort dus in de visie van de ANWB ook niet op het fietspad thuis. Vaak is het geen straf om op de weg te moeten rijden: breder, minder last van gevaarlijke uitritten, vaak rechter, soms beter wegdek. Uiteraard verschilt dit van weg tot weg en daarom ben ik nogal opportunistisch in mijn keuze voor de plaats op de weg, vooral op de bekende trajecten. Licht aan en gaan. In de spiegels goed zicht houdend op het verkeer dat mij van achter nadert.

In het advies voor een maximale snelheid op de fietspaden ligt de focus mijns inziens te veel op snelheid, alsof dat het enige relevante veiligheidsaspect is. Er zijn behalve snelheid meer gedragingen die de veiligheid in het geding kunnen brengen: fietsen zonder oog en oor voor de omgeving (dit heeft dikwijls iets te maken met 'smart'), slingeren, de hele breedte van fietspad innemen met z'n tweeën, de fiets overdwars op het pad parkeren, tegen de richting in fietsen, voetgangers die over het pad zwermen...

Toch ben ik het er zonder meer mee eens dat de snelheid te hoog kan zijn op bepaalde fietspaden of tijdstippen. Het fietspad langs de Oude Maas dat ik vaak volg voert door een recreatiegebied. In de zomermaanden loopt en staat er van alles op het fietspand. Mijzelf voorhouden dat ik voorrang heb en dat men niet zomaar over het pad moet zwermen is geen houdbare kaart. Luid bellend aan komen bollen is onveilig en niet gepast. Op de momenten dat ik kan voorzien dat ik hier last van zal hebben kies ik alvast op voorhand een andere route. Het fietst juist het lekkerst, die warme, zonnige zomernamiddagen. Dan stapvoets te moeten rijden is erg frustrerend.

Om het potentieel van de fiets, e-bike, speed pedelec, velomobiel, enz. meer te benutten voor functioneel vervoer zoals woon-werkverkeer dan hoeft daarvoor echt niet de hele infrastructuur op de schop te worden genomen maar moet de bestaande infrastructuur wel op een andere manier worden benaderd. In de bebouwde kom, zelfs in 30km straten, zet je immers de fiets ook niet overdwars op de weg en zou je je kinderen ook niet toestaan om midden op straat te spelen maar op een woonerf moet dat wel kunnen. Analoog daaraan ben ik voorstander voor een systeem waarin onderscheid wordt gemaakt tussen fietspaden en fietswegen. Op fietspaden zou een maximale snelheid kunnen gelden van 25km per uur. Op een fietspad kun je voetgangers verwachten, kinderen, slingerende fietsers, maar ook twee overdwars op het pad geparkeerde fietsen terwijl een senior een kadetje uit de fietstas haalt... (zucht).  Om sneller te gaan dan 25km per uur (nog even los van het aspect handhaving) moet er worden uitgeweken naar een andere route of de rijbaan. Dat zou ook beteken dat er idealiter een alternatief in de buurt is in de vorm van een rijbaan waar fietsen is toegestaan. Brommers zijn op fietspaden niet toegestaan maar wel op fietswegen. Ruiters en voetgangers horen niet op de fietswegen.

Fietswegen en fietspaden zouden een verschillende bebording kunnen krijgen en eventueel een andere belijning zoals bij voorkeur wel en geen middenmarkering.

De hierboven geschetste tweedeling bestaat eigenlijk al in een groot deel van de fietsinfrastructuur. Een officiële aanduiding van het onderscheid en enige handhaving van snelheid (op de fietspaden) en gedrag (op de fietswegen) zal er toe bijdragen fietsen voor iedereen veilig en aangenaam te houden en nog aantrekkelijker te maken voor forensverkeer.
 

fietsweg

fietspad

fietsweg

fietsweg

fietsweg

fietsweg

fietspad

fietsweg

fietspad

Aan een enkel spaakje

Met 16.000km achter de groeven waren de Marathons op de voorwielen hard aan aflossing toe. Met daarbij enkele gebroken spaken en remkabels van 20.000km oud was dit een goed gelegenheid om maar meteen de gehele voorwielophanging onder handen te nemen.

Uit ervaring weet ik inmiddels dat er na een eerste gebroken spaak er al snel meerdere volgen. De laatste dagen had ik al wat voorzichtiger gereden en geprobeerd hobbels en bobbels te omzeilen. Dat dit niet voor niets was is wel duidelijk:

Van één voorwiel waren op één na alle spaken gebroken die op de binnenflens met de kop naar buiten zaten. De wielen hebben nog maar een 8000km gedraaid. Ik vraag mij af of dit logisch is, vreemd of gewoon toeval? Ik probeer vanuit de mechanica een antwoord te beredeneren aan de hand van de hoek van de spaken maar ik denk eigenlijk dat het eerder te maken heeft met de lokale belasting van de spaakkop in de flens. Of komt het misschien door belastingen op de spaak tijdens het monteren: om deze spaken aan te brengen moeten ze sterk worden gebogen en vooral voor het laatste stukje (totdat het kopje op zijn plaats zit) is best wat kracht nodig om ze door de gaatjes in de naaf te duwen/trekken/buigen. Maar wellicht is dit alleen zo bij repareren. Bij opbouwen van nieuwe wielen kun je een makkelijkere volgorde van aanbrengen van de spaken kiezen.

Hoe dan ook, alle gebroken spaken vervangen en het wiel weer gericht. Hopelijk houden ze het met z'n allen nu weer een tijdje vol.

Verder dus ook nieuwe Marathons en remkabels, die waren ook wel aan aflossing toe. Elk van de twee banden is één keertje lek geraakt in 16-duizend kilometer. Opnieuw maar weer een veilige keuze gemaakt en weer dezelfde banden gemonteerd. Niet de snelste banden maar wel betrouwbaar en dat is prettig als je alle dagen woon-werk verkeer fietst. De Marathon Plus hoeft voor mij niet: fors duurder en zwaarder en of de + dat ene lek had kunnen voorkomen? 

En als ik dan toch bezig ben, meteen maar nieuwe kogelkopjes. Door een bandje tape aan te brengen op de draadeinden kan ik de nieuwe kogelkopjes precies even ver op de draadeinden draaien als de oude waardoor ik geen aandacht hoef te geven aan het uitlijnen van de wielen. Toen ik de sporing controleerde nadat alles weer was gemonteerd, bleek deze inderdaad nog helemaal goed.

De remmen van mijn Quest hebben mij al heel wat hoofdbrekens en ongewenst gesleutel bezorgt: snel verslijten, matig remmen, blijven hangen... Pas nadat ik een jaar geleden een extra beugeltje op de veerpoot heb aangebracht en de remankerplaat naar beneden heb geplaatst in plaats van naar boven, waren de problemen eindelijk opgelost. De naar boven gerichte ankerplaat werkte als een waterbrug waardoor er bij regen water de remtrommel in liep. De extra veer om de remhevel terug te trekken heb ik echter gehandhaafd.

 Toen alles weer gemonteerd zat, de fiets weer op z'n wielen gezet en verlost uit de houtgreep.

Het sparen kan beginnen!

Op de dag af drie jaar na aanschaf van mijn witte Quest is het nu zover. De kosten van aanschaf, onderhoud en reparatie zijn geheel terugverdiend en ik ga naadloos over met het sparen voor een nieuwe fiets. Er hadden al twaalfhonderd euro in het spaarpotje kunnen zitten als ik niet wat pech had gehad tijdens de eerste dertig kilometer van de maiden trip nadat ik de witte velomobiel de mijne mocht noemen. De oorzaak was een boom ergens langs het fietspad over Park de Hoge Veluwe. Enkele bochten eerder was ik een  oud minister nog gepasseerd die bekend is omdat hij dagelijks op de fiets naar z'n werk gaat. De minister op een witte fiets, ik in mijn witte Quest. Als ik het iets beter had gepland dan had dit ongelukje nog de pers gehaald. 
Nu stond ik er alleen voor, met een zwaar gehavende fiets nadat ik met een flinke snelheid frontaal tegen een stam was geklapt. Nog een 80 kilometer te gaan tot aan Dronten. Door de verfrommelde neus en het verbogen frame liepen mijn tenen aan tegen de kap waardoor bij elke omwenteling van de pedalen de bovenkap omhoog-omlaag ging. Als een soort pac-man ging ik voort. Ik mag niet vergeten te zeggen dat de oud-eigenaar van mijn Quest mij nog zo had op het hart had gedrukt vooral rustig aan te doen en eerst goed aan de fiets te wennen. Ja, ja, zei ik, maar door de euforie van het bezit van een witte velomobiel en de het genot van de snelheid sloeg ik zijn waarschuwingen in de wind. Ook mag ik niet vergeten de vriendelijke mensen te bedanken die kort na het incident mij en mijn fiets met pleisters en reuzesterk Gorilla-tape hielpen om de weg te vervolgen.

Velomobiel.nl hoefde geen haast te maken met de reparatie omdat ik de fiets pas in augustus, na onze verhuizing naar Dordrecht, kon stallen en wilde gaan gebruiken voor de dagelijkse ritjes naar het werk. Zo maakte ik op 10 augustus 2012 de rit van Dronten naar Dordrecht en reed ik op maandag 13 augustus mijn eerste ritje naar het werk. Inmiddels ben ik een 42.500km verder en heb de nodige euro's gespendeerd aan banden, kettingen, tandwielen, remmen, wielen, spaken, kabels, lagers maar ook epoxy, glasweefsel plamuur en verf vanwege een aanrijding met een auto vorig jaar.

Quest129 in mijn eigen 'spuitcabine' na reparatie van de aanrijding 

Ondanks de onkosten komen er gelukkig ook elke week 47 euro binnen aan kilometervergoeding. Gezien de ongelukkige start ben ik er nog niet over uit of ik het over twee jaar aandurf om hiermee een splinternieuwe fiets te kopen of liever een al gebruikte Quest, DF, WAW of Evo-K of misschien wel de Quattro...

Wel heb ik een paar lessen geleerd:
- ik leer de fiets eerst goed kennen;
- ik koop een fiets die past bij mijn postuur: met mijn 1m. 85 zit ik eigenlijk te hoog in mijn Quest zonder verzonken framebuis. Dat dit de bochtstabiliteit niet ten goede komt heb ik al snel gemerkt.
- ik houd rekening met achterstallig onderhoud bij aankoop van een gebruikte fiets;

200km brevet Bos'n, Bult'n & 'n Diek

Gisteren voor het eerst eens een brevet gefietst, het 200km  brevet Bos'n, Bult'n & 'n Diek vanuit Zwolle. Het weer had mooier gekund. Het zou 's middags gaan regenen, daarbij dacht ik optimistisch aan vanaf een uur of twee en dus ik rekende er op dan al een heel eind op weg te zijn. De eerste druppels vielen al om een uur of elf. Fijn was wel dat de stevige zuiderwind de laatste 40km, de hele dijk vanaf Deventer tot aan Zwolle, in de rug was.
Met alle klimmetjes op de Veluwe was het nog best wel een pittige tocht. Het laagste goed bruikbare verzet is ook net wat te zwaar voor 5% hellingen. Het kleinste voorblad, 24 tanden is zo klein dat ik het nooit gebruik. Gevolg is dat de tanden en ketting niet lekker op elkaar zijn ingesleten en de ketting soms niet vrij komt van het blad. De schade die hierdoor kan ontstaan wil ik liever niet hebben tijdens zo'n tocht.

Kort na het vertrek uit Zwolle zag ik alle andere fietsers een route kiezen die afweek van de track die ik op mijn GPS had gedownload. Kennelijk was mijn route toch vlotter want pas na een 20 km werd ik ingehaald door drie DF's (Ymte, Daniël en Hans) en een blauwe Quest terwijl ze vóór mij waren vertrokken. Het ging lekker vlot, maar met mijn bejaarde Quest moet ik mij schikken in een plaats achter deze snelle fietsen met dito rijders.

Een Parijse soes bij het controlepunt Restaurant Het Vergulde Hert in Elspeet, een pannenkoek met spek bij het tweede controlepunt Pannenkoekhuis Strooper in Schaarsbergen en een eigen krentenbol en kadetje na de controle bij ’t Diekhuus in Terwolde gaven voldoende energie om de 200km af te leggen. Met een gemiddelde van 31km/uur was ik om half-vijf, zeven-en-half uur na vertrek, weer terug in Zwolle.

Terug in Zwolle de fiets weer op het aanhangwagentje vastgesnoerd en na een tussenstop bij mijn schoonfamilie 'op' Urk weer teruggereden naar Dordrecht. Het karretje is inmiddels helemaal gereed. De fiets staat er stevig op. Ik ben er tevreden mee. Een gewone bak die ik er op kan zetten in plaats van het 'platform' voor de fietsen is nog in de maak. 

Alle respect voor de racefietsers die de 200km lange tocht in wind en regen hebben afgelegd! Dan is een velomobiel eigenlijk toch maar voor watjes. Tja, de andere kant is dat wij ook alle dagen van de week, ook met dit soort weer, onze fiets gebruiken voor lange woon-werk ritten...

Het volgende brevet vanuit Zwolle, 300km, valt samen met de Spezi, de Specialradmesse in Germersheim. Hier zou ik dit jaar graag weer naartoe gaan en zoek nog meerijders (of iemand met wie ik mee kan rijden) om hier naartoe te gaan. Belangstelling?

Je komt jezelf tegen

Mijn schoonvader is een begenadigd fotograaf. Eén van zijn liefhebberijen is stockfotografie: het op een duidelijke en neutrale wijze fotograferen van allerhande voorwerpen en situaties. Deze foto's worden vervolgens aangeboden via websites als Shutterstock.com en iStockPhoto.com voor gebruik op websites, kranten en tijdschriften, reclames, enzovoort. De auteur krijgt per verkochte foto een paar cent van de opbrengst.

Allerhande voorwerpen zijn al voor de lens geweest: van accordeonist tot zwaan met daartussenin pepernoten, bloemen, potloden, uien, clown, zeilboot, vliegtuig, kat, cavia, ..., velomobiel en ligfiets. Jawel, voor deze laatste twee (en ook de accordeonist trouwens) was ik het lijdend voorwerp. Met lange IJ want de fotograaf heeft de leiding en voor het 'onderwerp' is het afzien... Telkens weer langs de lens fietsen. Niet te snel, niet te langzaam. Uitstappen, fiets omkeren, instappen, fietsen, Flits!, afremmen, uitstappen, fiets omkeren,... Maar daar krijg je dan ook wat voor terug. Niet de centen, maar je komt jezelf wél tegen op websites als ikbenhopper, cykelvalg en urbancycling.

Overigens, ik vrees de dag dat één van de foto's waarin ik figureer opduikt op het enorme billboard langs de A4 tegenover het kantoor waar ik werk... 

Velomobieltransport

Al anderhalf jaar stond er een klein Frans aanhangwagentje rechtop tegen de muur in de schuur. Al in november 2013 overgenomen van Met-de-fiets-onderweg-Jan. Geschikt voor het vervoer van drie normale fietsen maar zonder aanpassingen te kort voor het vervoer van een velomobiel.

Zoals ik het Erka aanhangwagentje van Jan overnam.

Tot vandaag: een gelast stalen frame bestaande uit twee ronde buizen en een hoeklijn schuift in de ronde buizen van het wagentje. Borging geschiedt door middel van een boutje in elke buis. De plaat met kenteken en verlichting is gemonteerd op de hoeklijn en schuift mee naar achter. Het wagentje is nu met 60 centimeter te verlengen.

Het is een beetje een rommeltje met klusprojecten in
mijn schuurtje...

Het achterwiel van de fiets rust in de middelste wielgoot. De wielgoot is ook naar achteren te schuiven en rust op de stalen hoeklijn.
Voor de voorwielen heb ik 'brievenbussen' gezaagd in het de bodemplaat van het karretje. De voorwielen staan stevig in de gleuven en zijn hiermee meteen in alle richtingen opgesloten. Een spanbandje op elk wiel en karren maar.

Thuis kan de kar weer worden ingeschoven en rechtop tegen de muur worden gezet. Met de goten voor vervoer van twee gewone fietsen teruggeplaatst is het helemaal een veelzijdig karretje.

Van de fiets gevallen

Soms valt er iets van een vrachtwagen, soms van een fiets. Als je pech hebt verlies je iets, als je geluk hebt vind je iets. Vorige week had ik geluk en vond ik iets wat van een fiets was gevallen: een Garmin navigatiesysteem van het nieuwste type. Het was tijdens een boswandeling met mijn vrouw ergens in de provincie Barcelona, waar ik ben opgegroeid. Dus als je laatst zo'n ding verloren bent ergens in dit gebied mag je je melden.

Tja, plots valt je oog op iets langs het bospad, raapt het op en dan zie je dat je een nagelnieuwe Garmin in je handen hebt. Met de folie nog op het scherm. Wat doe je dan? Laten liggen voor als de eerlijke verliezer weer langskomt? Dat leek mij niet zo'n goed idee. Wij hebben de vondst gemeld bij het bezoekerscentrum vlakbij de vindplaats. Ik heb het apparaat doorgevlooid op zoek naar gegevens van de verliezer. Ik weet nu wel zijn geslacht, lengte, gewicht en leeftijd maar niet zijn telefoonnummer of adres. Ook de gereden routes bieden geen aanknopingspunt: die gaan allemaal van de ene plaats in het bos naar een andere plaats in het bos. Registratie van het toestel op de Garmin site leverde ook geen 'conflict' op. Het toestel was nog niet geregistreerd. Tja, wat kun je nog meer doen om de eigenaar terug te vinden? Ik heb vruchteloos gegoogled op alle termen die ik kon verzinnen. 
Ik snap ook eigenlijk niet hoe je zo'n ding van je fietsstuur verliest zonder het snel door te hebben maar hoop nu maar vanuit dat degene die het apparaat verloren is de aankoop betaald heeft met zijn creditcard zoals in Spanje heel gebruikelijk is. Bij de meeste creditcardmaatschappijen zijn aankopen drie maanden tot een half jaar na aankoop vanzelf verzekerd tegen diefstal of verlies.

Hoewel ik het apparaat nog steeds niet als mijn eigen beschouw, het is in elk geval in goede handen gekomen...

Soms moet je naar je verstand luisteren

De (weers)omstandigheden moeten wel erg slecht zijn wil ik ervoor kiezen om op een werkdag de fiets te laten staan. Het hele jaar 2014 is dit niet voorgekomen. De dagen dat ik mijn woon-werkrit niet met de Quest heb afgelegd zijn op de vingers van twee handen te tellen. Negen, om heel precies te zijn. Twee daarvan waren omdat ik de fiets uit elkaar had liggen voor reparatie van de kuip. De andere zeven keer waren omdat ik aansluitend na het werk ergens naartoe moest.



Toch heb ik vorige week een andere keuze moeten maken. Voor mijn werk moest ik twee dagen in Werkendam in een constructiewerkplaats zijn voor het samenstellen van een offshore constructie waaraan ik heb gewerkt. Een prettige afwisseling van het normale bureauwerk. Het vervoer van de veiligheidslaarzen, -helm, werkkleding en laptop was niet het probleem. Dat gaat prima in een Quest. Even tussendoor: leuk altijd, die reacties van collega's als je met je hele hebben en houden het kantoor binnenkomt of verlaat, en jawel 'ik ben met de fiets'.

Afijn, het vervoer van troep is geen probleem met de meeste velomobielen. De reden dat ik niet van Dordrecht naar Werkendam ben gefietst, hoewel dit minder dan de helft van mijn normale rit naar Schiedam is: de veiligheid. Nadat je net onder Dordrecht de Nieuwe Merwede per pont bent overgestoken volg je de Bandijk tot aan Werkendam. Al ruim een jaar wordt er op diverse plaatsen aan de dijk gewerkt. Op de (versmalde) dijk is geen verlichting, het wegdek is overal modderig, er zijn onoverzichtelijke bochten, de weg gaat de dijk op en af. Soms een stukje over de normale weg, dan weer een stukje noodweg. En er is (grotendeels) geen fietspad.

Het was even twijfelen, maar om zeker te weten dat ik dit berichtje zou kunnen schrijven heb ik er toch maar voor gekozen twee dagen niet te fietsen.

Minder meer op fietspad

Tijdens mijn eerste woon-werk rit van dit jaar, via één van de gebruikelijke routes, plonsde ik pardoes in een met ijsschotsen bedekte reuzeplas op het verder voortreffelijke fietspad rond Barendrecht.



In het beperkte licht van de lantarenpalen en wellicht door een gebrek aan alertheid, daags na de jaarwisseling, had ik de ernst van de situatie pas door toen ik al met mijn Quest als een ijsbreker door de stevige ijsschotsen stuiterde. 's Middags heb ik de situatie vastgelegd en thuisgekomen gemeld via het meldpunt van de Fietsersbond. Ook meteen maar een mailtje gestuurd aan Jan, voorzitter van de Fietsersbond regio Rotterdam én inwoner van de gemeente Barendrecht. Zo komen de OBT-connecties goed van pas.

Of het door de melding via het meldpunt is of door Jan zijn inspanningen, dat weet ik niet, maar een weekje later stond er een klein formaat graafmachine naast het fietspad. De machinist was al naar huis toen ik langskwam maar duidelijk was dat er werd gewerkt aan een oplossing.
Er is een keurige afvoerput aangelegd die afvoert naar het het iets verderop gelegen watertje. Weg plas.

Hulde aan de gemeente Barendrecht voor de snelle en gedegen aanpak.

De gok gewaagd

Vanavond heb ik de gok gewaagd: via crowdfunding ingetekend voor een nog te maken Efneo 3-versnellingen trapas:

Efneo 3-speed front bicycle gearbox

Al een tijdje volgde ik deze interessante ontwikkeling. Als concept is het vergelijkbaar met een Schlumpf Mountaindrive maar dan met 3 versnellingen, kabelbediend en heel eenvoudig te  monteren op de bestaande trapas. Tja, je kunt dan als fietstechniek enthousiasteling wel achterover leunen en afwachten maar voor deze ontwikkeling vind ik het leuk om voor het eerst eens het crowdfunding pad op te gaan.

Deze week is het zover: de campagne is gestart en de eerste bestellingen kunnen worden geplaatst. Dat heb ik dus zojuist maar gedaan. De productie moet nog starten, levering wordt pas verwacht in augustus.

Ik ben benieuwd naar het rendement, de duurzaamheid en de praktische toepasbaarheid maar ik heb gewoon maar besloten de gok te wagen en ik ben heel benieuwd wat er in augustus gaat worden afgeleverd!

Overigens zit de Rotor RS4X crankset ook weer gemonteerd en draait weer merkbaar soepeler. Dat zal misschien nog lastig kiezen worden. Gelukkig heb ik meerdere fietsen...

Revisie Rotor cranks

Met een ruime 25.000km zonder onderhoud heb ik de geadviseerde onderhoudsinterval van 5.000km van de Rotor RS4X crankset ruim overschreden. Doordat de crankset in de Quest niet blootgesteld is aan regen, modder en stof mag je aannemen dat het allemaal iets minder te lijden heeft dan op een mountainbike. Monteren en demonteren van de crankset en afstellen van de voorderailleur in de velomobiel is een rotwerkje dus ik heb het lekker lang uitgesteld maar nu moest het er toch eens van komen.

Al meteen na demontage van het complete brackethuis uit de fiets is duidelijk dat onderhoud van de crankset hard nodig is: het draait allemaal behoorlijk stroef. Ik heb ik de afgelopen x duizend kilometer heel wat Watts extra getrapt. Daar gaat de winst van het systeem...
Het brackethuis met de Rotor crankset heb ik een week geleden al uit de fiets gehaald en tijdelijk vervangen door een reserve brackethuis met een standaard Shimano trapas. Hoewel het allemaal niet meer zo soepel draaide mis ik de Rotor toch: ik ga gewoon duidelijk minder snel en klimmen en op gang komen kost merkbaar meer moeite. Extra stimulans dus om de RS4X crankset weer in nieuwstaat te brengen. Dat zal helemaal weer heerlijk fietsen. 

Om het allemaal weer in nieuwstaat te brengen ga ik verder dan het standaard onderhoud (een likje vet hier en daar) en vervang ik alle kogel- en naaldlagers. Hiervoor moet de crankset volledig uit elkaar worden genomen. Het lastigst is hierbij de eerste stap: het losdraaien van de met Loctite 243 gefixeerde linker bottom bracket cup zodat de crankset uit het brackethuis kan worden gehaald. Om te voorkomen dat de bottom bracket dopsleutel uitschiet en de aluminium tandjes van de cup vernielen, gebruik ik een wringijzer en klem dat over de bottom bracket heen vast met een lijmtang. Het brackethuis staat stevig vastgeklemd op een precies passende balk die op zijn beurt weer ingeklemd is in de bankschroef. Na verhitten van het brackethuis met een gasbrander komt met enige kracht de cup netjes los zonder dat de sleutel uitschiet.

Wringijzer vastgeklemd met lijmtang om uitschieten en 
beschadiging van de cup te voorkomen

Het geheel ingeklemd op een balk in de bankschroef

Nadat de crankset uit het brackethuis is gedraaid kan ik deze compleet demonteren. Voor het verwijderen van de met permanente Loctite 634 vastgezette kogel- en naaldlagers moeten de lagerzittingen worden heetgestookt met de gasbrander. De speciale gereedschappen voor het uittikken van de lagers, zoals voorgeschreven door Rotor, zijn misbaar. Een nylon hamer, wat stukjes hout en passende ronde stukjes staal (sleuteldoppen) volstaan om de lagers uit- en in de zittingen te tikken.

Nadat ik de crankset volledig heb gedemonteerd en alle onderdelen schoongemaakt, poseren ze voor een foto. Op de achtergrond het chique Titanium familielid dat dit allemaal al een keertje heeft meegemaakt. Deze mag ooit nog worden verkocht maar is nog steeds de basis voor een (nog te maken) testopstelling waarmee ik wil proberen de afstelling tijdens het fietsen aan te passen in plaats van een permanente instelling door de boel met Loctite te fixeren bij montage. 

Compleet gedemonteerd.
Het lijkt zo bijna wel een verbrandingsmotor.

De nieuwe lagers liggen klaar voor montage, totale kosten van de lagers zijn ongeveer €80. Allemaal leverbaar via Lager-Techniek.eu. Al langere tijd had ik ook al nieuwe links liggen (de zwarte 8-vormige onderdelen), ooit op de kop getikt via Ebay. Hierin zitten ook 2 naaldlagers per link. Deze monteer ik nu ook.

4 nieuwe kogel- en naaldlagers. Nieuwe links met
naaldlagers op de achtergrond

Diverse onderdelen moeten met permanente Loctite 638 worden vastgezet. De lagers moeten allemaal stevig in hun zittingen worden gemept. Hier is soms best wat geweld bij nodig. Wel met beleid, om niet op de binnenringen van de lagers te slaan.
Nadat de hele boel weer is gemonteerd, hier en daar met een likje vet conform voorschriften, oogt het allemaal weer deftig en draait het weer een stuk soepeler.

Alles weer gemonteerd. Klaar voor montage in de Quest.

Wanneer ik volgende week de bovenkuip van de Quest moet demonteer om de bedrading van de richtingaanwijzers achter te repareren plaats ik de Rotor crankset weer terug in mijn Quest. Tegelijk moeten dan ook de achterwiellagers worden vervangen. Nu eerst nog een weekje trappen met de standaard trapas maar ik verlang toch elke fietstocht terug naar de Rotor.

Filmverslag Oliebollentocht 2014

Precies één week geleden stonden onze velomobielen uit te druipen in de warme bijgebouwen van de Honig soepfabriek in Nijmegen. Langzaam smolt de in de wielkasten opgehoopte sneeuw en wij, de stoutmoedige berijders, konden met lauwe chinees (gelukkig nog geen hond in de pot!) en warme gesprekken bijkomen van een lange, barre tocht. Hoewel de wolf zijn opmars maakt in west-Europa en ook al in ons land gesignaleerd schijnt te zijn, was dit gelukkig het enige waar we ons geen zorgen over hoefden te maken. Voor de rest waren alle sfeerelementen van het bekende liedje van Annie MG Schmidt aanwezig.

Meteen na het opstaan, zaterdagochtend 28 december 2014, schoof ik de gordijnen op een kier en wierp ik een blik naar buiten. Ik zag een helderwitte wereld. Door de wind voortgejaagde sneeuwvlokken bleven kleven tegen het glas. Precies zoals voorspeld, maar doorgaans neem ik dit soort voorspellingen met een korrel zout. Dat ik pas als laatste zou aanhaken bij de stoet velomobilisten Zuid-Holland-zuid en dat ik niet alleen naar Nijmegen hoefde te fietsen stelde mij gerust en mijn vrouw enigszins.

Om twee uur haakte ik in Sliedrecht aan bij de velomobielencolonne die nu uit zeven fietsen bestond en we vervolgden de koers naar Nijmegen. We vorderden langzaam door het dikke pak rulle sneeuw op de dijkweggetjes. Koude sneeuwvlokken in je ogen is erg onaangenaam maar toen het donker werd was het dragen van een fietsbril niet langer mogelijk. In het duister stonden we stil bovenop de Waaldijk ergens voorbij Zaltbommel. Voortgejaagd door een koude wind stoven dikke sneeuwvlokken horizontaal voorbij. We zouden nog zeker drie uur verder moeten fietsen. We ploegden verder. De sneeuw stopte te vallen. De wind ging liggen. Wij vorderden langzaam. Pas na negenen zagen wij het bord Nijmegen en kort daarna de contouren van de Honig soepfabriek.
Na een hartelijk welkom, een warme douche en (lauw maar heerlijk!) chinees was er nog voldoende avond over voor gezelligheid en voor het bekijken van al het fietsmoois.

Het prachtige weer tijdens de Oliebollentocht 2014 zou de barre heenreis van de dag ervoor bijna hebben doen vergeten ware het niet dat juist het oogverblindend witte sneeuwdek zo bijdroeg aan een zeldzaam mooie tocht. De vrieskou zorgde voor harde aangevroren sneeuwhobbels en hier en daar verraderlijke gladheid en waardoor ook de terugrit 's avonds in aangepast tempo moest worden gereden. Na een snackstop in Zaltbommel zijn we allemaal veilig en zonder pech thuisgekomen. 

Met mijn kortgeleden aangeschafte ION Air Pro actiecamera heb ik wat beelden opgenomen van de heenreis en de tocht zelf. Vanwege de maximale bestandsgrootte van 100MB heb ik de resolutie wat laag moeten houden maar het filmpje dat ik gemonteerd heb (eerste oefening op dit gebied...) geeft toch een aardige impressie van de tocht: