Filmverslag Oliebollentocht 2014

Precies één week geleden stonden onze velomobielen uit te druipen in de warme bijgebouwen van de Honig soepfabriek in Nijmegen. Langzaam smolt de in de wielkasten opgehoopte sneeuw en wij, de stoutmoedige berijders, konden met lauwe chinees (gelukkig nog geen hond in de pot!) en warme gesprekken bijkomen van een lange, barre tocht. Hoewel de wolf zijn opmars maakt in west-Europa en ook al in ons land gesignaleerd schijnt te zijn, was dit gelukkig het enige waar we ons geen zorgen over hoefden te maken. Voor de rest waren alle sfeerelementen van het bekende liedje van Annie MG Schmidt aanwezig.

Meteen na het opstaan, zaterdagochtend 28 december 2014, schoof ik de gordijnen op een kier en wierp ik een blik naar buiten. Ik zag een helderwitte wereld. Door de wind voortgejaagde sneeuwvlokken bleven kleven tegen het glas. Precies zoals voorspeld, maar doorgaans neem ik dit soort voorspellingen met een korrel zout. Dat ik pas als laatste zou aanhaken bij de stoet velomobilisten Zuid-Holland-zuid en dat ik niet alleen naar Nijmegen hoefde te fietsen stelde mij gerust en mijn vrouw enigszins.

Om twee uur haakte ik in Sliedrecht aan bij de velomobielencolonne die nu uit zeven fietsen bestond en we vervolgden de koers naar Nijmegen. We vorderden langzaam door het dikke pak rulle sneeuw op de dijkweggetjes. Koude sneeuwvlokken in je ogen is erg onaangenaam maar toen het donker werd was het dragen van een fietsbril niet langer mogelijk. In het duister stonden we stil bovenop de Waaldijk ergens voorbij Zaltbommel. Voortgejaagd door een koude wind stoven dikke sneeuwvlokken horizontaal voorbij. We zouden nog zeker drie uur verder moeten fietsen. We ploegden verder. De sneeuw stopte te vallen. De wind ging liggen. Wij vorderden langzaam. Pas na negenen zagen wij het bord Nijmegen en kort daarna de contouren van de Honig soepfabriek.
Na een hartelijk welkom, een warme douche en (lauw maar heerlijk!) chinees was er nog voldoende avond over voor gezelligheid en voor het bekijken van al het fietsmoois.

Het prachtige weer tijdens de Oliebollentocht 2014 zou de barre heenreis van de dag ervoor bijna hebben doen vergeten ware het niet dat juist het oogverblindend witte sneeuwdek zo bijdroeg aan een zeldzaam mooie tocht. De vrieskou zorgde voor harde aangevroren sneeuwhobbels en hier en daar verraderlijke gladheid en waardoor ook de terugrit 's avonds in aangepast tempo moest worden gereden. Na een snackstop in Zaltbommel zijn we allemaal veilig en zonder pech thuisgekomen. 

Met mijn kortgeleden aangeschafte ION Air Pro actiecamera heb ik wat beelden opgenomen van de heenreis en de tocht zelf. Vanwege de maximale bestandsgrootte van 100MB heb ik de resolutie wat laag moeten houden maar het filmpje dat ik gemonteerd heb (eerste oefening op dit gebied...) geeft toch een aardige impressie van de tocht: