Voor één keertje fietsen op de A4

Met een 50 jaar vertraging is het dan nu zover dat de A4 door Midden Delfland gereed is. Het is een bijzonder traject geworden: grotendeels verdiept aangelegd en gedeeltelijk zelfs overdekt. 

Nu de openstelling voor de hunkerende forens aanstaande is, was er vandaag gelegenheid voor geïnteresseerden om over het verse asfalt te lopen, rennen of fietsen. De automobilist moet nog even geduld hebben. Het fietsen was opgedeeld in twee tijdvakken, van 13:00 tot 14:00 gold een minimale snelheid van 25km/uur terwijl van 14:00 tot 15:00 juist een maximale snelheid van 20 km/uur gold. Hoe ze de maximale snelheid hebben gecontroleerd en gehandhaafd is mijn onbekend, in elk geval namen veel fietsers tijdens het eerste tijdvak niet zo nauw met de minimale snelheid.

Met mijn witte Quest rolde ik iets na enen het friszwarte asfalt op, accelereerde vlot naar een snelheid boven de voorgeschreven minimale 25 kilometer per uur en stevende recht op de monding van de Ketheltunnel af. Hoewel ik dagelijks over de A4 fiets, en daarbij ook door de Beneluxtunnel, was dit toch weer een andere beleving. Het is een bijzondere ervaring om met de velomobiel over de brede asfaltbaan te zoeven, onderlangs de blauwe routeborden. Tezamen met vele tientallen andere fietsers.

Na twee rondjes Schiedam - Delft, waarbij ik in de Ketheltunnel richting Delft de 60 kilometer per uur aantikte, vond ik het weer welletjes en zette na een korte foerageerpauze weer koers naar Dordt.

Ik heb genoten van dit typisch Nederlandse feestje. Want zeg nu zelf, welk ander land zou eerst een snelweg een dag openstellen voor fietsers? Zoals gebruikelijk kreeg de velomobiel weer ruimschoots aandacht. Onder andere van persmeneer met camera die mij vroeg of we in de toekomst allemaal met zo'n fiets over deze wegen zullen rijden. Wat mij betreft zeker, maar ik ben bang dat het verkeer in de toekomst nog steeds gemotoriseerd zal zijn...

Fietspaden en fietswegen

Het was in januari dit jaar dat de ANWB de minister adviseerde om een snelheidslimiet van 25km per uur in te voeren op de fietspaden. Dat hierbij alleen de hardlopende variant van de elektrisch ondersteunde fietsen als referentie wordt gebruikt geeft opnieuw aan dat de ANWB de binding met haar wortels, de Wielrijders, vrijwel volledig is verloren. 

Alsof alleen de anabole elektrische fiets of beter, de elektrische brommer met trapondersteuning, in staat is om snelheden boven de 25km per uur te bereiken. Naar mijn mening is het dan ook een ondoordacht flutadvies. Een advies dat zich bovendien slecht verhoudt tot één van de doelen van de ANWB, namelijk het verlagen van de verkeersdruk op knelpunten door meer diversiteit in de keuze voor mobiliteit. In haar advies lijkt de ANWB het fietspad enkel als een recreatief paadje te beschouwen waar iedereen zijn ding moet kunnen doen in plaats van als een volwaardig onderdeel van de infrastructuur.

De 'Netkous' over de A15 tussen Rotterdam en Barendrecht

Een beetje velomobilist kan een elektrische brommer met trapondersteuning voorblijven en hoort dus in de visie van de ANWB ook niet op het fietspad thuis. Vaak is het geen straf om op de weg te moeten rijden: breder, minder last van gevaarlijke uitritten, vaak rechter, soms beter wegdek. Uiteraard verschilt dit van weg tot weg en daarom ben ik nogal opportunistisch in mijn keuze voor de plaats op de weg, vooral op de bekende trajecten. Licht aan en gaan. In de spiegels goed zicht houdend op het verkeer dat mij van achter nadert.

In het advies voor een maximale snelheid op de fietspaden ligt de focus mijns inziens te veel op snelheid, alsof dat het enige relevante veiligheidsaspect is. Er zijn behalve snelheid meer gedragingen die de veiligheid in het geding kunnen brengen: fietsen zonder oog en oor voor de omgeving (dit heeft dikwijls iets te maken met 'smart'), slingeren, de hele breedte van fietspad innemen met z'n tweeën, de fiets overdwars op het pad parkeren, tegen de richting in fietsen, voetgangers die over het pad zwermen...

Toch ben ik het er zonder meer mee eens dat de snelheid te hoog kan zijn op bepaalde fietspaden of tijdstippen. Het fietspad langs de Oude Maas dat ik vaak volg voert door een recreatiegebied. In de zomermaanden loopt en staat er van alles op het fietspand. Mijzelf voorhouden dat ik voorrang heb en dat men niet zomaar over het pad moet zwermen is geen houdbare kaart. Luid bellend aan komen bollen is onveilig en niet gepast. Op de momenten dat ik kan voorzien dat ik hier last van zal hebben kies ik alvast op voorhand een andere route. Het fietst juist het lekkerst, die warme, zonnige zomernamiddagen. Dan stapvoets te moeten rijden is erg frustrerend.

Om het potentieel van de fiets, e-bike, speed pedelec, velomobiel, enz. meer te benutten voor functioneel vervoer zoals woon-werkverkeer dan hoeft daarvoor echt niet de hele infrastructuur op de schop te worden genomen maar moet de bestaande infrastructuur wel op een andere manier worden benaderd. In de bebouwde kom, zelfs in 30km straten, zet je immers de fiets ook niet overdwars op de weg en zou je je kinderen ook niet toestaan om midden op straat te spelen maar op een woonerf moet dat wel kunnen. Analoog daaraan ben ik voorstander voor een systeem waarin onderscheid wordt gemaakt tussen fietspaden en fietswegen. Op fietspaden zou een maximale snelheid kunnen gelden van 25km per uur. Op een fietspad kun je voetgangers verwachten, kinderen, slingerende fietsers, maar ook twee overdwars op het pad geparkeerde fietsen terwijl een senior een kadetje uit de fietstas haalt... (zucht).  Om sneller te gaan dan 25km per uur (nog even los van het aspect handhaving) moet er worden uitgeweken naar een andere route of de rijbaan. Dat zou ook beteken dat er idealiter een alternatief in de buurt is in de vorm van een rijbaan waar fietsen is toegestaan. Brommers zijn op fietspaden niet toegestaan maar wel op fietswegen. Ruiters en voetgangers horen niet op de fietswegen.

Fietswegen en fietspaden zouden een verschillende bebording kunnen krijgen en eventueel een andere belijning zoals bij voorkeur wel en geen middenmarkering.

De hierboven geschetste tweedeling bestaat eigenlijk al in een groot deel van de fietsinfrastructuur. Een officiële aanduiding van het onderscheid en enige handhaving van snelheid (op de fietspaden) en gedrag (op de fietswegen) zal er toe bijdragen fietsen voor iedereen veilig en aangenaam te houden en nog aantrekkelijker te maken voor forensverkeer.
 

fietsweg

fietspad

fietsweg

fietsweg

fietsweg

fietsweg

fietspad

fietsweg

fietspad

Aan een enkel spaakje

Met 16.000km achter de groeven waren de Marathons op de voorwielen hard aan aflossing toe. Met daarbij enkele gebroken spaken en remkabels van 20.000km oud was dit een goed gelegenheid om maar meteen de gehele voorwielophanging onder handen te nemen.

Uit ervaring weet ik inmiddels dat er na een eerste gebroken spaak er al snel meerdere volgen. De laatste dagen had ik al wat voorzichtiger gereden en geprobeerd hobbels en bobbels te omzeilen. Dat dit niet voor niets was is wel duidelijk:

Van één voorwiel waren op één na alle spaken gebroken die op de binnenflens met de kop naar buiten zaten. De wielen hebben nog maar een 8000km gedraaid. Ik vraag mij af of dit logisch is, vreemd of gewoon toeval? Ik probeer vanuit de mechanica een antwoord te beredeneren aan de hand van de hoek van de spaken maar ik denk eigenlijk dat het eerder te maken heeft met de lokale belasting van de spaakkop in de flens. Of komt het misschien door belastingen op de spaak tijdens het monteren: om deze spaken aan te brengen moeten ze sterk worden gebogen en vooral voor het laatste stukje (totdat het kopje op zijn plaats zit) is best wat kracht nodig om ze door de gaatjes in de naaf te duwen/trekken/buigen. Maar wellicht is dit alleen zo bij repareren. Bij opbouwen van nieuwe wielen kun je een makkelijkere volgorde van aanbrengen van de spaken kiezen.

Hoe dan ook, alle gebroken spaken vervangen en het wiel weer gericht. Hopelijk houden ze het met z'n allen nu weer een tijdje vol.

Verder dus ook nieuwe Marathons en remkabels, die waren ook wel aan aflossing toe. Elk van de twee banden is één keertje lek geraakt in 16-duizend kilometer. Opnieuw maar weer een veilige keuze gemaakt en weer dezelfde banden gemonteerd. Niet de snelste banden maar wel betrouwbaar en dat is prettig als je alle dagen woon-werk verkeer fietst. De Marathon Plus hoeft voor mij niet: fors duurder en zwaarder en of de + dat ene lek had kunnen voorkomen? 

En als ik dan toch bezig ben, meteen maar nieuwe kogelkopjes. Door een bandje tape aan te brengen op de draadeinden kan ik de nieuwe kogelkopjes precies even ver op de draadeinden draaien als de oude waardoor ik geen aandacht hoef te geven aan het uitlijnen van de wielen. Toen ik de sporing controleerde nadat alles weer was gemonteerd, bleek deze inderdaad nog helemaal goed.

De remmen van mijn Quest hebben mij al heel wat hoofdbrekens en ongewenst gesleutel bezorgt: snel verslijten, matig remmen, blijven hangen... Pas nadat ik een jaar geleden een extra beugeltje op de veerpoot heb aangebracht en de remankerplaat naar beneden heb geplaatst in plaats van naar boven, waren de problemen eindelijk opgelost. De naar boven gerichte ankerplaat werkte als een waterbrug waardoor er bij regen water de remtrommel in liep. De extra veer om de remhevel terug te trekken heb ik echter gehandhaafd.

 Toen alles weer gemonteerd zat, de fiets weer op z'n wielen gezet en verlost uit de houtgreep.

Het sparen kan beginnen!

Op de dag af drie jaar na aanschaf van mijn witte Quest is het nu zover. De kosten van aanschaf, onderhoud en reparatie zijn geheel terugverdiend en ik ga naadloos over met het sparen voor een nieuwe fiets. Er hadden al twaalfhonderd euro in het spaarpotje kunnen zitten als ik niet wat pech had gehad tijdens de eerste dertig kilometer van de maiden trip nadat ik de witte velomobiel de mijne mocht noemen. De oorzaak was een boom ergens langs het fietspad over Park de Hoge Veluwe. Enkele bochten eerder was ik een  oud minister nog gepasseerd die bekend is omdat hij dagelijks op de fiets naar z'n werk gaat. De minister op een witte fiets, ik in mijn witte Quest. Als ik het iets beter had gepland dan had dit ongelukje nog de pers gehaald. 
Nu stond ik er alleen voor, met een zwaar gehavende fiets nadat ik met een flinke snelheid frontaal tegen een stam was geklapt. Nog een 80 kilometer te gaan tot aan Dronten. Door de verfrommelde neus en het verbogen frame liepen mijn tenen aan tegen de kap waardoor bij elke omwenteling van de pedalen de bovenkap omhoog-omlaag ging. Als een soort pac-man ging ik voort. Ik mag niet vergeten te zeggen dat de oud-eigenaar van mijn Quest mij nog zo had op het hart had gedrukt vooral rustig aan te doen en eerst goed aan de fiets te wennen. Ja, ja, zei ik, maar door de euforie van het bezit van een witte velomobiel en de het genot van de snelheid sloeg ik zijn waarschuwingen in de wind. Ook mag ik niet vergeten de vriendelijke mensen te bedanken die kort na het incident mij en mijn fiets met pleisters en reuzesterk Gorilla-tape hielpen om de weg te vervolgen.

Velomobiel.nl hoefde geen haast te maken met de reparatie omdat ik de fiets pas in augustus, na onze verhuizing naar Dordrecht, kon stallen en wilde gaan gebruiken voor de dagelijkse ritjes naar het werk. Zo maakte ik op 10 augustus 2012 de rit van Dronten naar Dordrecht en reed ik op maandag 13 augustus mijn eerste ritje naar het werk. Inmiddels ben ik een 42.500km verder en heb de nodige euro's gespendeerd aan banden, kettingen, tandwielen, remmen, wielen, spaken, kabels, lagers maar ook epoxy, glasweefsel plamuur en verf vanwege een aanrijding met een auto vorig jaar.

Quest129 in mijn eigen 'spuitcabine' na reparatie van de aanrijding 

Ondanks de onkosten komen er gelukkig ook elke week 47 euro binnen aan kilometervergoeding. Gezien de ongelukkige start ben ik er nog niet over uit of ik het over twee jaar aandurf om hiermee een splinternieuwe fiets te kopen of liever een al gebruikte Quest, DF, WAW of Evo-K of misschien wel de Quattro...

Wel heb ik een paar lessen geleerd:
- ik leer de fiets eerst goed kennen;
- ik koop een fiets die past bij mijn postuur: met mijn 1m. 85 zit ik eigenlijk te hoog in mijn Quest zonder verzonken framebuis. Dat dit de bochtstabiliteit niet ten goede komt heb ik al snel gemerkt.
- ik houd rekening met achterstallig onderhoud bij aankoop van een gebruikte fiets;

200km brevet Bos'n, Bult'n & 'n Diek

Gisteren voor het eerst eens een brevet gefietst, het 200km  brevet Bos'n, Bult'n & 'n Diek vanuit Zwolle. Het weer had mooier gekund. Het zou 's middags gaan regenen, daarbij dacht ik optimistisch aan vanaf een uur of twee en dus ik rekende er op dan al een heel eind op weg te zijn. De eerste druppels vielen al om een uur of elf. Fijn was wel dat de stevige zuiderwind de laatste 40km, de hele dijk vanaf Deventer tot aan Zwolle, in de rug was.
Met alle klimmetjes op de Veluwe was het nog best wel een pittige tocht. Het laagste goed bruikbare verzet is ook net wat te zwaar voor 5% hellingen. Het kleinste voorblad, 24 tanden is zo klein dat ik het nooit gebruik. Gevolg is dat de tanden en ketting niet lekker op elkaar zijn ingesleten en de ketting soms niet vrij komt van het blad. De schade die hierdoor kan ontstaan wil ik liever niet hebben tijdens zo'n tocht.

Kort na het vertrek uit Zwolle zag ik alle andere fietsers een route kiezen die afweek van de track die ik op mijn GPS had gedownload. Kennelijk was mijn route toch vlotter want pas na een 20 km werd ik ingehaald door drie DF's (Ymte, Daniël en Hans) en een blauwe Quest terwijl ze vóór mij waren vertrokken. Het ging lekker vlot, maar met mijn bejaarde Quest moet ik mij schikken in een plaats achter deze snelle fietsen met dito rijders.

Een Parijse soes bij het controlepunt Restaurant Het Vergulde Hert in Elspeet, een pannenkoek met spek bij het tweede controlepunt Pannenkoekhuis Strooper in Schaarsbergen en een eigen krentenbol en kadetje na de controle bij ’t Diekhuus in Terwolde gaven voldoende energie om de 200km af te leggen. Met een gemiddelde van 31km/uur was ik om half-vijf, zeven-en-half uur na vertrek, weer terug in Zwolle.

Terug in Zwolle de fiets weer op het aanhangwagentje vastgesnoerd en na een tussenstop bij mijn schoonfamilie 'op' Urk weer teruggereden naar Dordrecht. Het karretje is inmiddels helemaal gereed. De fiets staat er stevig op. Ik ben er tevreden mee. Een gewone bak die ik er op kan zetten in plaats van het 'platform' voor de fietsen is nog in de maak. 

Alle respect voor de racefietsers die de 200km lange tocht in wind en regen hebben afgelegd! Dan is een velomobiel eigenlijk toch maar voor watjes. Tja, de andere kant is dat wij ook alle dagen van de week, ook met dit soort weer, onze fiets gebruiken voor lange woon-werk ritten...

Het volgende brevet vanuit Zwolle, 300km, valt samen met de Spezi, de Specialradmesse in Germersheim. Hier zou ik dit jaar graag weer naartoe gaan en zoek nog meerijders (of iemand met wie ik mee kan rijden) om hier naartoe te gaan. Belangstelling?

Je komt jezelf tegen

Mijn schoonvader is een begenadigd fotograaf. Eén van zijn liefhebberijen is stockfotografie: het op een duidelijke en neutrale wijze fotograferen van allerhande voorwerpen en situaties. Deze foto's worden vervolgens aangeboden via websites als Shutterstock.com en iStockPhoto.com voor gebruik op websites, kranten en tijdschriften, reclames, enzovoort. De auteur krijgt per verkochte foto een paar cent van de opbrengst.

Allerhande voorwerpen zijn al voor de lens geweest: van accordeonist tot zwaan met daartussenin pepernoten, bloemen, potloden, uien, clown, zeilboot, vliegtuig, kat, cavia, ..., velomobiel en ligfiets. Jawel, voor deze laatste twee (en ook de accordeonist trouwens) was ik het lijdend voorwerp. Met lange IJ want de fotograaf heeft de leiding en voor het 'onderwerp' is het afzien... Telkens weer langs de lens fietsen. Niet te snel, niet te langzaam. Uitstappen, fiets omkeren, instappen, fietsen, Flits!, afremmen, uitstappen, fiets omkeren,... Maar daar krijg je dan ook wat voor terug. Niet de centen, maar je komt jezelf wél tegen op websites als ikbenhopper, cykelvalg en urbancycling.

Overigens, ik vrees de dag dat één van de foto's waarin ik figureer opduikt op het enorme billboard langs de A4 tegenover het kantoor waar ik werk... 

Velomobieltransport

Al anderhalf jaar stond er een klein Frans aanhangwagentje rechtop tegen de muur in de schuur. Al in november 2013 overgenomen van Met-de-fiets-onderweg-Jan. Geschikt voor het vervoer van drie normale fietsen maar zonder aanpassingen te kort voor het vervoer van een velomobiel.

Zoals ik het Erka aanhangwagentje van Jan overnam.

Tot vandaag: een gelast stalen frame bestaande uit twee ronde buizen en een hoeklijn schuift in de ronde buizen van het wagentje. Borging geschiedt door middel van een boutje in elke buis. De plaat met kenteken en verlichting is gemonteerd op de hoeklijn en schuift mee naar achter. Het wagentje is nu met 60 centimeter te verlengen.

Het is een beetje een rommeltje met klusprojecten in
mijn schuurtje...

Het achterwiel van de fiets rust in de middelste wielgoot. De wielgoot is ook naar achteren te schuiven en rust op de stalen hoeklijn.
Voor de voorwielen heb ik 'brievenbussen' gezaagd in het de bodemplaat van het karretje. De voorwielen staan stevig in de gleuven en zijn hiermee meteen in alle richtingen opgesloten. Een spanbandje op elk wiel en karren maar.

Thuis kan de kar weer worden ingeschoven en rechtop tegen de muur worden gezet. Met de goten voor vervoer van twee gewone fietsen teruggeplaatst is het helemaal een veelzijdig karretje.