Het sparen kan beginnen!

Op de dag af drie jaar na aanschaf van mijn witte Quest is het nu zover. De kosten van aanschaf, onderhoud en reparatie zijn geheel terugverdiend en ik ga naadloos over met het sparen voor een nieuwe fiets. Er hadden al twaalfhonderd euro in het spaarpotje kunnen zitten als ik niet wat pech had gehad tijdens de eerste dertig kilometer van de maiden trip nadat ik de witte velomobiel de mijne mocht noemen. De oorzaak was een boom ergens langs het fietspad over Park de Hoge Veluwe. Enkele bochten eerder was ik een  oud minister nog gepasseerd die bekend is omdat hij dagelijks op de fiets naar z'n werk gaat. De minister op een witte fiets, ik in mijn witte Quest. Als ik het iets beter had gepland dan had dit ongelukje nog de pers gehaald. 
Nu stond ik er alleen voor, met een zwaar gehavende fiets nadat ik met een flinke snelheid frontaal tegen een stam was geklapt. Nog een 80 kilometer te gaan tot aan Dronten. Door de verfrommelde neus en het verbogen frame liepen mijn tenen aan tegen de kap waardoor bij elke omwenteling van de pedalen de bovenkap omhoog-omlaag ging. Als een soort pac-man ging ik voort. Ik mag niet vergeten te zeggen dat de oud-eigenaar van mijn Quest mij nog zo had op het hart had gedrukt vooral rustig aan te doen en eerst goed aan de fiets te wennen. Ja, ja, zei ik, maar door de euforie van het bezit van een witte velomobiel en de het genot van de snelheid sloeg ik zijn waarschuwingen in de wind. Ook mag ik niet vergeten de vriendelijke mensen te bedanken die kort na het incident mij en mijn fiets met pleisters en reuzesterk Gorilla-tape hielpen om de weg te vervolgen.

Velomobiel.nl hoefde geen haast te maken met de reparatie omdat ik de fiets pas in augustus, na onze verhuizing naar Dordrecht, kon stallen en wilde gaan gebruiken voor de dagelijkse ritjes naar het werk. Zo maakte ik op 10 augustus 2012 de rit van Dronten naar Dordrecht en reed ik op maandag 13 augustus mijn eerste ritje naar het werk. Inmiddels ben ik een 42.500km verder en heb de nodige euro's gespendeerd aan banden, kettingen, tandwielen, remmen, wielen, spaken, kabels, lagers maar ook epoxy, glasweefsel plamuur en verf vanwege een aanrijding met een auto vorig jaar.

Quest129 in mijn eigen 'spuitcabine' na reparatie van de aanrijding 

Ondanks de onkosten komen er gelukkig ook elke week 47 euro binnen aan kilometervergoeding. Gezien de ongelukkige start ben ik er nog niet over uit of ik het over twee jaar aandurf om hiermee een splinternieuwe fiets te kopen of liever een al gebruikte Quest, DF, WAW of Evo-K of misschien wel de Quattro...

Wel heb ik een paar lessen geleerd:
- ik leer de fiets eerst goed kennen;
- ik koop een fiets die past bij mijn postuur: met mijn 1m. 85 zit ik eigenlijk te hoog in mijn Quest zonder verzonken framebuis. Dat dit de bochtstabiliteit niet ten goede komt heb ik al snel gemerkt.
- ik houd rekening met achterstallig onderhoud bij aankoop van een gebruikte fiets;

200km brevet Bos'n, Bult'n & 'n Diek

Gisteren voor het eerst eens een brevet gefietst, het 200km  brevet Bos'n, Bult'n & 'n Diek vanuit Zwolle. Het weer had mooier gekund. Het zou 's middags gaan regenen, daarbij dacht ik optimistisch aan vanaf een uur of twee en dus ik rekende er op dan al een heel eind op weg te zijn. De eerste druppels vielen al om een uur of elf. Fijn was wel dat de stevige zuiderwind de laatste 40km, de hele dijk vanaf Deventer tot aan Zwolle, in de rug was.
Met alle klimmetjes op de Veluwe was het nog best wel een pittige tocht. Het laagste goed bruikbare verzet is ook net wat te zwaar voor 5% hellingen. Het kleinste voorblad, 24 tanden is zo klein dat ik het nooit gebruik. Gevolg is dat de tanden en ketting niet lekker op elkaar zijn ingesleten en de ketting soms niet vrij komt van het blad. De schade die hierdoor kan ontstaan wil ik liever niet hebben tijdens zo'n tocht.

Kort na het vertrek uit Zwolle zag ik alle andere fietsers een route kiezen die afweek van de track die ik op mijn GPS had gedownload. Kennelijk was mijn route toch vlotter want pas na een 20 km werd ik ingehaald door drie DF's (Ymte, Daniël en Hans) en een blauwe Quest terwijl ze vóór mij waren vertrokken. Het ging lekker vlot, maar met mijn bejaarde Quest moet ik mij schikken in een plaats achter deze snelle fietsen met dito rijders.

Een Parijse soes bij het controlepunt Restaurant Het Vergulde Hert in Elspeet, een pannenkoek met spek bij het tweede controlepunt Pannenkoekhuis Strooper in Schaarsbergen en een eigen krentenbol en kadetje na de controle bij ’t Diekhuus in Terwolde gaven voldoende energie om de 200km af te leggen. Met een gemiddelde van 31km/uur was ik om half-vijf, zeven-en-half uur na vertrek, weer terug in Zwolle.

Terug in Zwolle de fiets weer op het aanhangwagentje vastgesnoerd en na een tussenstop bij mijn schoonfamilie 'op' Urk weer teruggereden naar Dordrecht. Het karretje is inmiddels helemaal gereed. De fiets staat er stevig op. Ik ben er tevreden mee. Een gewone bak die ik er op kan zetten in plaats van het 'platform' voor de fietsen is nog in de maak. 

Alle respect voor de racefietsers die de 200km lange tocht in wind en regen hebben afgelegd! Dan is een velomobiel eigenlijk toch maar voor watjes. Tja, de andere kant is dat wij ook alle dagen van de week, ook met dit soort weer, onze fiets gebruiken voor lange woon-werk ritten...

Het volgende brevet vanuit Zwolle, 300km, valt samen met de Spezi, de Specialradmesse in Germersheim. Hier zou ik dit jaar graag weer naartoe gaan en zoek nog meerijders (of iemand met wie ik mee kan rijden) om hier naartoe te gaan. Belangstelling?

Je komt jezelf tegen

Mijn schoonvader is een begenadigd fotograaf. Eén van zijn liefhebberijen is stockfotografie: het op een duidelijke en neutrale wijze fotograferen van allerhande voorwerpen en situaties. Deze foto's worden vervolgens aangeboden via websites als Shutterstock.com en iStockPhoto.com voor gebruik op websites, kranten en tijdschriften, reclames, enzovoort. De auteur krijgt per verkochte foto een paar cent van de opbrengst.

Allerhande voorwerpen zijn al voor de lens geweest: van accordeonist tot zwaan met daartussenin pepernoten, bloemen, potloden, uien, clown, zeilboot, vliegtuig, kat, cavia, ..., velomobiel en ligfiets. Jawel, voor deze laatste twee (en ook de accordeonist trouwens) was ik het lijdend voorwerp. Met lange IJ want de fotograaf heeft de leiding en voor het 'onderwerp' is het afzien... Telkens weer langs de lens fietsen. Niet te snel, niet te langzaam. Uitstappen, fiets omkeren, instappen, fietsen, Flits!, afremmen, uitstappen, fiets omkeren,... Maar daar krijg je dan ook wat voor terug. Niet de centen, maar je komt jezelf wél tegen op websites als ikbenhopper, cykelvalg en urbancycling.

Overigens, ik vrees de dag dat één van de foto's waarin ik figureer opduikt op het enorme billboard langs de A4 tegenover het kantoor waar ik werk... 

Velomobieltransport

Al anderhalf jaar stond er een klein Frans aanhangwagentje rechtop tegen de muur in de schuur. Al in november 2013 overgenomen van Met-de-fiets-onderweg-Jan. Geschikt voor het vervoer van drie normale fietsen maar zonder aanpassingen te kort voor het vervoer van een velomobiel.

Zoals ik het Erka aanhangwagentje van Jan overnam.

Tot vandaag: een gelast stalen frame bestaande uit twee ronde buizen en een hoeklijn schuift in de ronde buizen van het wagentje. Borging geschiedt door middel van een boutje in elke buis. De plaat met kenteken en verlichting is gemonteerd op de hoeklijn en schuift mee naar achter. Het wagentje is nu met 60 centimeter te verlengen.

Het is een beetje een rommeltje met klusprojecten in
mijn schuurtje...

Het achterwiel van de fiets rust in de middelste wielgoot. De wielgoot is ook naar achteren te schuiven en rust op de stalen hoeklijn.
Voor de voorwielen heb ik 'brievenbussen' gezaagd in het de bodemplaat van het karretje. De voorwielen staan stevig in de gleuven en zijn hiermee meteen in alle richtingen opgesloten. Een spanbandje op elk wiel en karren maar.

Thuis kan de kar weer worden ingeschoven en rechtop tegen de muur worden gezet. Met de goten voor vervoer van twee gewone fietsen teruggeplaatst is het helemaal een veelzijdig karretje.

Van de fiets gevallen

Soms valt er iets van een vrachtwagen, soms van een fiets. Als je pech hebt verlies je iets, als je geluk hebt vind je iets. Vorige week had ik geluk en vond ik iets wat van een fiets was gevallen: een Garmin navigatiesysteem van het nieuwste type. Het was tijdens een boswandeling met mijn vrouw ergens in de provincie Barcelona, waar ik ben opgegroeid. Dus als je laatst zo'n ding verloren bent ergens in dit gebied mag je je melden.

Tja, plots valt je oog op iets langs het bospad, raapt het op en dan zie je dat je een nagelnieuwe Garmin in je handen hebt. Met de folie nog op het scherm. Wat doe je dan? Laten liggen voor als de eerlijke verliezer weer langskomt? Dat leek mij niet zo'n goed idee. Wij hebben de vondst gemeld bij het bezoekerscentrum vlakbij de vindplaats. Ik heb het apparaat doorgevlooid op zoek naar gegevens van de verliezer. Ik weet nu wel zijn geslacht, lengte, gewicht en leeftijd maar niet zijn telefoonnummer of adres. Ook de gereden routes bieden geen aanknopingspunt: die gaan allemaal van de ene plaats in het bos naar een andere plaats in het bos. Registratie van het toestel op de Garmin site leverde ook geen 'conflict' op. Het toestel was nog niet geregistreerd. Tja, wat kun je nog meer doen om de eigenaar terug te vinden? Ik heb vruchteloos gegoogled op alle termen die ik kon verzinnen. 
Ik snap ook eigenlijk niet hoe je zo'n ding van je fietsstuur verliest zonder het snel door te hebben maar hoop nu maar vanuit dat degene die het apparaat verloren is de aankoop betaald heeft met zijn creditcard zoals in Spanje heel gebruikelijk is. Bij de meeste creditcardmaatschappijen zijn aankopen drie maanden tot een half jaar na aankoop vanzelf verzekerd tegen diefstal of verlies.

Hoewel ik het apparaat nog steeds niet als mijn eigen beschouw, het is in elk geval in goede handen gekomen...

Soms moet je naar je verstand luisteren

De (weers)omstandigheden moeten wel erg slecht zijn wil ik ervoor kiezen om op een werkdag de fiets te laten staan. Het hele jaar 2014 is dit niet voorgekomen. De dagen dat ik mijn woon-werkrit niet met de Quest heb afgelegd zijn op de vingers van twee handen te tellen. Negen, om heel precies te zijn. Twee daarvan waren omdat ik de fiets uit elkaar had liggen voor reparatie van de kuip. De andere zeven keer waren omdat ik aansluitend na het werk ergens naartoe moest.



Toch heb ik vorige week een andere keuze moeten maken. Voor mijn werk moest ik twee dagen in Werkendam in een constructiewerkplaats zijn voor het samenstellen van een offshore constructie waaraan ik heb gewerkt. Een prettige afwisseling van het normale bureauwerk. Het vervoer van de veiligheidslaarzen, -helm, werkkleding en laptop was niet het probleem. Dat gaat prima in een Quest. Even tussendoor: leuk altijd, die reacties van collega's als je met je hele hebben en houden het kantoor binnenkomt of verlaat, en jawel 'ik ben met de fiets'.

Afijn, het vervoer van troep is geen probleem met de meeste velomobielen. De reden dat ik niet van Dordrecht naar Werkendam ben gefietst, hoewel dit minder dan de helft van mijn normale rit naar Schiedam is: de veiligheid. Nadat je net onder Dordrecht de Nieuwe Merwede per pont bent overgestoken volg je de Bandijk tot aan Werkendam. Al ruim een jaar wordt er op diverse plaatsen aan de dijk gewerkt. Op de (versmalde) dijk is geen verlichting, het wegdek is overal modderig, er zijn onoverzichtelijke bochten, de weg gaat de dijk op en af. Soms een stukje over de normale weg, dan weer een stukje noodweg. En er is (grotendeels) geen fietspad.

Het was even twijfelen, maar om zeker te weten dat ik dit berichtje zou kunnen schrijven heb ik er toch maar voor gekozen twee dagen niet te fietsen.

Minder meer op fietspad

Tijdens mijn eerste woon-werk rit van dit jaar, via één van de gebruikelijke routes, plonsde ik pardoes in een met ijsschotsen bedekte reuzeplas op het verder voortreffelijke fietspad rond Barendrecht.



In het beperkte licht van de lantarenpalen en wellicht door een gebrek aan alertheid, daags na de jaarwisseling, had ik de ernst van de situatie pas door toen ik al met mijn Quest als een ijsbreker door de stevige ijsschotsen stuiterde. 's Middags heb ik de situatie vastgelegd en thuisgekomen gemeld via het meldpunt van de Fietsersbond. Ook meteen maar een mailtje gestuurd aan Jan, voorzitter van de Fietsersbond regio Rotterdam én inwoner van de gemeente Barendrecht. Zo komen de OBT-connecties goed van pas.

Of het door de melding via het meldpunt is of door Jan zijn inspanningen, dat weet ik niet, maar een weekje later stond er een klein formaat graafmachine naast het fietspad. De machinist was al naar huis toen ik langskwam maar duidelijk was dat er werd gewerkt aan een oplossing.
Er is een keurige afvoerput aangelegd die afvoert naar het het iets verderop gelegen watertje. Weg plas.

Hulde aan de gemeente Barendrecht voor de snelle en gedegen aanpak.