Ligfiets voor d'rbij

Deze week verscheen op Ligfiets.net een advertentie voor een gele Optima Dragon.

Het jarenlange stilstaan had de fiets geen goed gedaan: een muurvast verroeste ketting, onbeweegbare versnellingskabels en lege banden maakten het onmogelijk om de fiets rijdend op te halen. De prijs was wel erg schappelijk, namelijk gratis. Ik zal niet de enige zijn geweest die werd geprikkeld door deze prijsstelling. Vanwege de uitrusting van de fiets heb ik er tien tientjes voor geboden en zo mocht ik de gelukkige eigenaar worden van deze gele draak. Hij is voorzien van een 3x7 Dualdrive achternaaf, hydraulische Magura velgremmen, spatborden, bagagedrager. Uitgerust met de banaan- en toptassen die ik erbij kreeg een ideale fiets voor woon-werk verkeer of een langere tocht wanneer ik eens iets anders wil fietsen dan de Quest.

Het ideale aantal fietsen is door Jan-metdefiets al eens in een wiskundige formule vervat: het ideale aantal fietsen is n + 1.
Als je een Quest en een M5 LowRacer hebt, dan mis je natuurlijk nog een comfortabele open ligger met onderstuur (en een trike, maar je kunt niet alles hebben). Maar de echte reden om voor deze gele ligger ruimte te maken in mijn garage is dat ik hoop dat mijn vrouw er mee overweg kan. Tot zover heb ik haar nog niet met het ligfietsvirus kunnen besmetten, maar met deze wat meer toegankelijke fiets hoop ik daar in te slagen.

  

Net aangekomen, vóór de behandeling

Nadat ik de fiets vrijdagavond heb opgehaald kon ik er zaterdag mee aan de slag. Met nieuwe versnellingskabels, lucht in de banden en een drupje olie hier en daar is de fiets weer rijdbaar. Een nachtje in een bak met olie en behandeling met een staalborstel lijken de ketting te kunnen redden.
Na het verwijderen van stof en niet werkende accessoires ziet de fiets er ook weer netjes uit. Op weg naar Maia Ligfietsen voor een nieuw kilometertellertje. Precies daar aangekomen breekt de zojuist schakel-voor-schakel soepel gemasseerde ketting. Juist, dat was te verwachten. Wel goed getimed. Met een nieuwe ketting fietst de fiets weer als nieuw. 

Na de behandeling

En klaar voor een fietsvakantie?

Gek lek

Plots was de rechter voorband lek. Dat is gek voor een vrij nieuw Marathon. En het komt altijd ongelegen.

Fiets op z'n kant.

Band er af. 

Binnenband er uit. 

Iets lucht er in om de oorzaak te vinden: rare sneetjes aan de binnenzijde.

Oorzaak: het minuscule randje middenop het mooie, stevige, blauwe, PVC Herrmans velglint. 

Doordat het velglint eigenlijk iets te breed is voor de velg was het centreren van de band was al een hele toer.

Dat het kleine ruggetje in de binnenband zou snijden had ik niet voorzien.

Gelukkig is de ommezijde wel vlak. Het velglint mag dus blijven want het beschermt wel weer veel beter tegen spaakprikken dan de dunne rubbertjes. Omgekeerd, dat wel.

Tachtigplusser

De Beneluxtunnel, de grootste dagelijkse hindernis op mijn route. Maar eerlijk is eerlijk, voordat de hinder begint, altijd eerst nog een stukje ontspannen naar beneden suizen over de A4. Helemaal fijn als het verkeer op de andere rijbanen stilstaat. Ik gun iedereen van harte heel veel mobiliteit, daar niet van, maar wanneer de automobilist stilstaat fietst de velomobilist het liefst. 

Nu de temperaturen hoger zijn en de lucht- en rolweerstanden lager, komen de hogere getallen weer in beeld op de kleine schermpjes van de kilometertellers. Vastberaden om de maximale snelheid hoger te zetten dook ik gistermiddag de tunnel in. Met de fiets in het hoogste verzet geschakeld en mijn benen rondmalend zoals we dat kennen van Asterix en zijn corpulente maat, kwam ik voorbij de 80 en tikte ik de 81.8km/uur aan. 

Het wordt toch tijd voor een groter voorblad. Helaas ben ik met mijn Rotor RS4X crankset beperkt in mijn keuze. Misschien dat de Efneo crankset met geïntegreerde versnellingen (waar ik inderdaad nog steeds op wacht...) iets gaat brengen, zodat ik het record uit het prille begin van mijn carrière als velomobilist kan verbeteren. Ooit heb ik toen 84 aangetikt. Zo niet, dan is de 81.8 voorlopig maar weer het hoogst haalbare, ook goed. Snel zat.

Rondje met een hoopvol einde

Op zaterdag 25 juni hoop ik met mijn Quest deel te nemen aan het fietsevenement voor Cycle for Hope. We zullen, voor het eerst, met een groepje velomobielen aan deze goede doelen fietstocht deelnemen en we zullen de 200 kilometer toertocht rijden. De estafetteronde door Nederland in 48 uur is met velomobielen wat moeilijk te organiseren maar wie weet kan dat volgend jaar.
Het initiatief komt van Bas van der Lee, importeur van de Rotovelo velomobielen. 

Rotovelo van Paul Simpson: met loopwheels en Pinion

Op zaterdag 14 mei hebben we als team kennis gemaakt met elkaar en een tocht gefietst. Door materieelpech en onervarenheid heeft niet iedereen de tocht kunnen uitfietsen maar zelf heb ik die dag mijn langste fietstocht tot nu toe gemaakt: 284 kilometer. Een deel hiervan was de 2 keer 60 kilometer naar het startpunt, Leiden, en weer terug naar huis.

Rotovelo, Rotovelo (kuip mist nog), Mango en twee Questen

De tocht ging van Leiden naar Alphen aan den Rijn, Muiden, Zaanse Schans, Bloemendaal, Zandvoort, Noordwijk en eindigde weer in Leiden. Voor mij nog een 60 kilometer te gaan tot aan huis.

Paul onderzoekt zijn Loopwheels

Dordrecht-Leiden-Alphen-Muiden-Zaanse Schans-
Bloemendaal-Zandvoort-Noordwijk-Leiden-Dordrecht

Voor het eerst ben ik met mijn velomobiel aan de zee geweest. Gevolgd door een heerlijke rit door de duinen van Bloemendaal naar Noordwijk. Echt genieten om met een flinke snelheid de bochtige duinpaden te rijden. Dat is velomobielrijden op z'n best.

Op 4 kilometer van huis begon plots het achterwiel aan te lopen. Ik kon nog thuiskomen. Moeizaam trappend, dat wel. Inspectie van het euvel op 2e pinksterdag: een uit elkaar gevallen achterwiellager. Dat had slechter kunnen treffen!

Het team kan nog meer leden gebruiken, dus heb je zin in een sportieve uitdaging voor het goede doel? Kijk op de pagina van Cycle for Hope:
Cycle for Hope

of mijn actiepagina:
Hoopvol rondje

Voor één keertje fietsen op de A4

Met een 50 jaar vertraging is het dan nu zover dat de A4 door Midden Delfland gereed is. Het is een bijzonder traject geworden: grotendeels verdiept aangelegd en gedeeltelijk zelfs overdekt. 

Nu de openstelling voor de hunkerende forens aanstaande is, was er vandaag gelegenheid voor geïnteresseerden om over het verse asfalt te lopen, rennen of fietsen. De automobilist moet nog even geduld hebben. Het fietsen was opgedeeld in twee tijdvakken, van 13:00 tot 14:00 gold een minimale snelheid van 25km/uur terwijl van 14:00 tot 15:00 juist een maximale snelheid van 20 km/uur gold. Hoe ze de maximale snelheid hebben gecontroleerd en gehandhaafd is mijn onbekend, in elk geval namen veel fietsers tijdens het eerste tijdvak niet zo nauw met de minimale snelheid.

Met mijn witte Quest rolde ik iets na enen het friszwarte asfalt op, accelereerde vlot naar een snelheid boven de voorgeschreven minimale 25 kilometer per uur en stevende recht op de monding van de Ketheltunnel af. Hoewel ik dagelijks over de A4 fiets, en daarbij ook door de Beneluxtunnel, was dit toch weer een andere beleving. Het is een bijzondere ervaring om met de velomobiel over de brede asfaltbaan te zoeven, onderlangs de blauwe routeborden. Tezamen met vele tientallen andere fietsers.

Na twee rondjes Schiedam - Delft, waarbij ik in de Ketheltunnel richting Delft de 60 kilometer per uur aantikte, vond ik het weer welletjes en zette na een korte foerageerpauze weer koers naar Dordt.

Ik heb genoten van dit typisch Nederlandse feestje. Want zeg nu zelf, welk ander land zou eerst een snelweg een dag openstellen voor fietsers? Zoals gebruikelijk kreeg de velomobiel weer ruimschoots aandacht. Onder andere van persmeneer met camera die mij vroeg of we in de toekomst allemaal met zo'n fiets over deze wegen zullen rijden. Wat mij betreft zeker, maar ik ben bang dat het verkeer in de toekomst nog steeds gemotoriseerd zal zijn...

Fietspaden en fietswegen

Het was in januari dit jaar dat de ANWB de minister adviseerde om een snelheidslimiet van 25km per uur in te voeren op de fietspaden. Dat hierbij alleen de hardlopende variant van de elektrisch ondersteunde fietsen als referentie wordt gebruikt geeft opnieuw aan dat de ANWB de binding met haar wortels, de Wielrijders, vrijwel volledig is verloren. 

Alsof alleen de anabole elektrische fiets of beter, de elektrische brommer met trapondersteuning, in staat is om snelheden boven de 25km per uur te bereiken. Naar mijn mening is het dan ook een ondoordacht flutadvies. Een advies dat zich bovendien slecht verhoudt tot één van de doelen van de ANWB, namelijk het verlagen van de verkeersdruk op knelpunten door meer diversiteit in de keuze voor mobiliteit. In haar advies lijkt de ANWB het fietspad enkel als een recreatief paadje te beschouwen waar iedereen zijn ding moet kunnen doen in plaats van als een volwaardig onderdeel van de infrastructuur.

De 'Netkous' over de A15 tussen Rotterdam en Barendrecht

Een beetje velomobilist kan een elektrische brommer met trapondersteuning voorblijven en hoort dus in de visie van de ANWB ook niet op het fietspad thuis. Vaak is het geen straf om op de weg te moeten rijden: breder, minder last van gevaarlijke uitritten, vaak rechter, soms beter wegdek. Uiteraard verschilt dit van weg tot weg en daarom ben ik nogal opportunistisch in mijn keuze voor de plaats op de weg, vooral op de bekende trajecten. Licht aan en gaan. In de spiegels goed zicht houdend op het verkeer dat mij van achter nadert.

In het advies voor een maximale snelheid op de fietspaden ligt de focus mijns inziens te veel op snelheid, alsof dat het enige relevante veiligheidsaspect is. Er zijn behalve snelheid meer gedragingen die de veiligheid in het geding kunnen brengen: fietsen zonder oog en oor voor de omgeving (dit heeft dikwijls iets te maken met 'smart'), slingeren, de hele breedte van fietspad innemen met z'n tweeën, de fiets overdwars op het pad parkeren, tegen de richting in fietsen, voetgangers die over het pad zwermen...

Toch ben ik het er zonder meer mee eens dat de snelheid te hoog kan zijn op bepaalde fietspaden of tijdstippen. Het fietspad langs de Oude Maas dat ik vaak volg voert door een recreatiegebied. In de zomermaanden loopt en staat er van alles op het fietspand. Mijzelf voorhouden dat ik voorrang heb en dat men niet zomaar over het pad moet zwermen is geen houdbare kaart. Luid bellend aan komen bollen is onveilig en niet gepast. Op de momenten dat ik kan voorzien dat ik hier last van zal hebben kies ik alvast op voorhand een andere route. Het fietst juist het lekkerst, die warme, zonnige zomernamiddagen. Dan stapvoets te moeten rijden is erg frustrerend.

Om het potentieel van de fiets, e-bike, speed pedelec, velomobiel, enz. meer te benutten voor functioneel vervoer zoals woon-werkverkeer dan hoeft daarvoor echt niet de hele infrastructuur op de schop te worden genomen maar moet de bestaande infrastructuur wel op een andere manier worden benaderd. In de bebouwde kom, zelfs in 30km straten, zet je immers de fiets ook niet overdwars op de weg en zou je je kinderen ook niet toestaan om midden op straat te spelen maar op een woonerf moet dat wel kunnen. Analoog daaraan ben ik voorstander voor een systeem waarin onderscheid wordt gemaakt tussen fietspaden en fietswegen. Op fietspaden zou een maximale snelheid kunnen gelden van 25km per uur. Op een fietspad kun je voetgangers verwachten, kinderen, slingerende fietsers, maar ook twee overdwars op het pad geparkeerde fietsen terwijl een senior een kadetje uit de fietstas haalt... (zucht).  Om sneller te gaan dan 25km per uur (nog even los van het aspect handhaving) moet er worden uitgeweken naar een andere route of de rijbaan. Dat zou ook beteken dat er idealiter een alternatief in de buurt is in de vorm van een rijbaan waar fietsen is toegestaan. Brommers zijn op fietspaden niet toegestaan maar wel op fietswegen. Ruiters en voetgangers horen niet op de fietswegen.

Fietswegen en fietspaden zouden een verschillende bebording kunnen krijgen en eventueel een andere belijning zoals bij voorkeur wel en geen middenmarkering.

De hierboven geschetste tweedeling bestaat eigenlijk al in een groot deel van de fietsinfrastructuur. Een officiële aanduiding van het onderscheid en enige handhaving van snelheid (op de fietspaden) en gedrag (op de fietswegen) zal er toe bijdragen fietsen voor iedereen veilig en aangenaam te houden en nog aantrekkelijker te maken voor forensverkeer.
 

fietsweg

fietspad

fietsweg

fietsweg

fietsweg

fietsweg

fietspad

fietsweg

fietspad

Aan een enkel spaakje

Met 16.000km achter de groeven waren de Marathons op de voorwielen hard aan aflossing toe. Met daarbij enkele gebroken spaken en remkabels van 20.000km oud was dit een goed gelegenheid om maar meteen de gehele voorwielophanging onder handen te nemen.

Uit ervaring weet ik inmiddels dat er na een eerste gebroken spaak er al snel meerdere volgen. De laatste dagen had ik al wat voorzichtiger gereden en geprobeerd hobbels en bobbels te omzeilen. Dat dit niet voor niets was is wel duidelijk:

Van één voorwiel waren op één na alle spaken gebroken die op de binnenflens met de kop naar buiten zaten. De wielen hebben nog maar een 8000km gedraaid. Ik vraag mij af of dit logisch is, vreemd of gewoon toeval? Ik probeer vanuit de mechanica een antwoord te beredeneren aan de hand van de hoek van de spaken maar ik denk eigenlijk dat het eerder te maken heeft met de lokale belasting van de spaakkop in de flens. Of komt het misschien door belastingen op de spaak tijdens het monteren: om deze spaken aan te brengen moeten ze sterk worden gebogen en vooral voor het laatste stukje (totdat het kopje op zijn plaats zit) is best wat kracht nodig om ze door de gaatjes in de naaf te duwen/trekken/buigen. Maar wellicht is dit alleen zo bij repareren. Bij opbouwen van nieuwe wielen kun je een makkelijkere volgorde van aanbrengen van de spaken kiezen.

Hoe dan ook, alle gebroken spaken vervangen en het wiel weer gericht. Hopelijk houden ze het met z'n allen nu weer een tijdje vol.

Verder dus ook nieuwe Marathons en remkabels, die waren ook wel aan aflossing toe. Elk van de twee banden is één keertje lek geraakt in 16-duizend kilometer. Opnieuw maar weer een veilige keuze gemaakt en weer dezelfde banden gemonteerd. Niet de snelste banden maar wel betrouwbaar en dat is prettig als je alle dagen woon-werk verkeer fietst. De Marathon Plus hoeft voor mij niet: fors duurder en zwaarder en of de + dat ene lek had kunnen voorkomen? 

En als ik dan toch bezig ben, meteen maar nieuwe kogelkopjes. Door een bandje tape aan te brengen op de draadeinden kan ik de nieuwe kogelkopjes precies even ver op de draadeinden draaien als de oude waardoor ik geen aandacht hoef te geven aan het uitlijnen van de wielen. Toen ik de sporing controleerde nadat alles weer was gemonteerd, bleek deze inderdaad nog helemaal goed.

De remmen van mijn Quest hebben mij al heel wat hoofdbrekens en ongewenst gesleutel bezorgt: snel verslijten, matig remmen, blijven hangen... Pas nadat ik een jaar geleden een extra beugeltje op de veerpoot heb aangebracht en de remankerplaat naar beneden heb geplaatst in plaats van naar boven, waren de problemen eindelijk opgelost. De naar boven gerichte ankerplaat werkte als een waterbrug waardoor er bij regen water de remtrommel in liep. De extra veer om de remhevel terug te trekken heb ik echter gehandhaafd.

 Toen alles weer gemonteerd zat, de fiets weer op z'n wielen gezet en verlost uit de houtgreep.